Hasse Fröberg & Musical Companion – Parallel Life

Wat in 2008 begon als een tussendoortje toen broodheer The Flower Kings een sabbatical genoot, is uitgegroeid tot een heuse band. We hebben het over Hasse Fröberg & Musical Companion (afgekort HFMC). De band van Flower Kings zanger en gitarist Hasse Fröberg. Net als andere leden van deze band greep Hasse Fröberg in 2010 de sabbatical periode aan om zijn eigen groep te formeren. ‘Groep’ want Hasse Fröberg & Musical Companion moest een blijvertje worden en geen project, een woord waar Fröberg een grondige hekel aan heeft.
Met een aantal (jarenlange) vrienden formeerde hij toen zijn eigen band. Dat resulteerde in  het debuutalbum Future Past in 2010 en Powerplay in 2012. Maar zelfs na een korte opleving van The Flower Kings ging men door en werd in 2015 het album HFMC uitgebracht. Dat zijn band kennelijk goed te combineren valt met The Flower Kings bewijst het voorliggende vierde album Parallel Life. Die enkele maanden eerder wordt uitgebracht dan Waiting For Miracles van The Flower Kings.
Fröberg is een man die ik gerust en met respect een ‘ouwe rocker’ mag noemen. Zijn rauwe stem, lange haar en karakteristieke poses op het podium onderstrepen dat. Maar ook zijn verre muzikale verleden in de succesvolle Zweedse rockband Spellbound, waar ook zijn huidige bandleden Thomas Thomsson (basgitaar) en Ola Strandberg (drums) deel van uitmaakten. Aangevuld met de jonge gitaarvirtuoos Anton Lindsjö en ervaren toetsen-reus Kjell Haraldsson telt de band anno 2019 gewoon mee in het genre.
Parallel Life opent gewaagd met het epische titelnummer. Het nummer klokt krap 22 minuten en voert je mee langs alle uithoeken van het progressieve rock genre. Van het Neal Morse-achtige intro naar aan Deep Purple refererende passages met een scheurend Hammond orgel naar vlijmscherpe solo’s van youngster Anton Lindsjö. Niet zelden steekt hij Roine Stolt met zijn spel en lang uitgesponnen solo’s naar de kroon. Maar ook Ola Strandberg laat met gedegen en afwisselend drumwerk horen niet alleen in dienst van de band te willen spelen. Bassist Thomas Thomsson doet dat zoals we van hem gewend zijn wel. En Hasse Fröberg? Die doet gewoon waar hij goed in is. Tweede (slag)gitaar, zo af en toe een leuke solo en zingen uiteraard. Soms lijkt het alsof de tand des tijds aan zijn stembanden heeft geknaagd. In het laatste deel van deze fraaie track gaat ieder zich om beurten nog eens te buiten aan een flinke solo. Voer natuurlijk voor de azijnzeikers die dat maar gekunsteld en nodeloos lang vinden. Doe mij daar nog maar een bord pap van.
Sleeping With The Ghost is een mix van puntige en rechttoe rechtaan rock en prog die we kennen van The Flower Kings. Vocaal is er een afwisseling van de hoge zang van Fröberg en meerstemmige vocalen. Klassieke prog wordt je deel in het ruim tien minuten durende Time Waits. Tal van typerende proggy loopjes op gitaar en toetsen alsmede solide en hoekig spel wat we ook horen bij Magic Pie vullen de eerste minuten. Op het moment dat je je afvraagt of je dit de volle tien minuten trekt tovert Anton Lindsjö een fijne solo uit zijn gitaar. Het is de brug naar een rustige en jazzy passage waar we Ola Strandberg horen zingen. Niet vreemd wanneer je bedenkt dat dit nummer volledig van zijn hand is.

All Those Faces tapt uit een ander vaatje. Het mid-tempo nummer is eenvoudig en ook Fröberg houdt zich vocaal wat op de vlakte. Het is wederom een vlijmscherpe gitaarsolo van Anton Lindsjö die de broodnodige peper en zout over dit nummer strooit. Zowel tempo als sfeer zakken verder in met Rain. Hasse Fröberg heeft dit nummer opgedragen aan zijn overleden vader. Waar vrolijkheid op voorgaande nummers troef is, is die hier begrijpelijkerwijs ver te zoeken. De muzikale ondersteuning met veel akoestisch gitaarspel en een ondersteunend tapijt van toetsenspel draagt bij aan een wat gezapige sfeer. Wat geen recht doet aan de diepere betekenis achter dit nummer. Helaas doet dit nummer mij weinig.

Een schril contrast is de old-school rocker Friday. De ‘klassieke’ staccato gitaarriffs en de rauwe zang gaan er bij mij een stuk beter in. Parallel Life sluit af met het het ruim acht minuten durende Never Alone. Qua sfeer en opbouw alsmede muzikaal lijkt het een gestripte versie van Parallel Life waar het schijfje mee opende. Natuurlijk zijn de gitaarpartijen weer oorstrelend, maar een tikje teveel richting The Flower Kings.

Waar het debuutalbum Future Past mij enorm positief verraste, net als het navolgende Powerplay, was HFMC de bevestiging dat er uit de koker van Hasse Fröberg veel moois komt. Helaas vind ik Parallel Life te weinig consistent om zich met de drie voorgaande album te kunnen meten. Titelnummer Parallel Life is de uitzondering en wellicht het beste nummer uit het oeuvre van HFMC. Maar dat is te weinig om dit album tot het eind boeiend te houden.