Eerder bespraken wij met enig enthousiasme de albums Broken But Still Standing (2017) en Out Of Mind (2018). Dat Malcolm Galloway bulkt van de inspiratie bewijst wel het voorliggende vijfde album Nostalgia For Infinity. Een album wat net als alle voorgaande draait rondom een of meerdere thema’s. Een van de belangrijkste thema’s van dit album is de kwetsbaarheid van de menselijke beschaving. Veel nummers benaderen dit vanuit een science-fiction-perspectief. Zeven van de twaalf nummers zijn namelijk geïnspireerd op romans van een van de grote sciencefiction auteurs van onze tijd, Alastair Reynolds. Reynolds achtergrond in astrofysica biedt de wetenschap die zijn wereldbouw en wereldvernietiging ondersteunt.
Zoals op de vorige albums neemt Galloway het leeuwenaandeel van de muziek voor rekening. Op basgitaar en wat gitaar- en toetsenwerk horen we Mark Gatland. Kathryn Thomas draagt op een aantal nummers bij met fluit en zang. Wanneer ik Malcolm Galloway hoor zingen doet hij mij denken aan Pete Trawevas (Marillion, Edison’s Children). Niet direct een stem die je van een zanger verwacht. Maar wel acceptabel en goed passend bij de muziek, die vaak doet denken aan Pink Floyd, Genesis en Camel (vooral de nummers waarin fluit voorkomt). Maar ook Marillion en Edison’s Children zijn vaak dichtbij.
Met een speelduur van bijna 70 minuten is deze cd een hele zit. Temeer doordat Galloway veel te zeggen heeft en zijn teksten vaak intens zijn en hij dat soms doet op een declamerende manier. Toch blijft er voldoende ruimte over voor instrumentale intermezzo’s en nummers. Goed voorbeeld is Voyager waar veel toetsenwerk te horen valt. En ondanks dat het album jaren zeventig en tachtig ademt zijn er momenten dat het een stuk moderner klinkt (Chasing Neon en Glitterband).
Met dit vijfde album lijkt Malcolm Galloway zijn naam gevestigd te hebben. Liefhebbers van traditionele symfo met een moderne touch en diepgaande teksten kunnen de oren spitsen.