Het ene metalfestival in Vlaanderen verkoopt uit, een ander (met nochtans ook een aantrekkelijke affiche) moet alles afgelasten omdat de voorverkoop maar niet wil vlotten. Headbanger’s Balls Fest in Izegem (België) zit in de eerste categorie. Met opnieuw alle 650 tickets vooraf verkocht bouwt deze organisatie voort aan een lange uitverkocht-traditie.
Het indoorfestival in Izegem is al jaren een begrip en heeft doorgaans inzake genres een heel brede programmatie. Na het succes van de vorige editie, met ruim de helft van de bands in dicht aan elkaar grenzende genres, werd die aanpak dit jaar op 4 mei nog wat dieper doorgetrokken. Headbanger’s Balls was dit jaar een feest van postmetal en stoner, met nog wat uitstapjes naar sludge en doom.
In Izegem doen ze niet aan opwarmers. Van bij de eerste band moet het meteen raak zijn. Het Gents-Antwerpse viertal Huracán is een telg uit de familie van dunk!records en levert een mix van stoner, noise en sludge. De band releaste reeds twee EP’s en het recente full-album We Are Very Happy. Huracán rijgt de mooie supports aan elkaar en mocht al twee keer aantreden op het dunk!festival en eenmaal op Alcatraz. Hoewel de band in De Leest al moet aantreden om 14.30 uur is de zaal al goed volgelopen en die kans grijpt bassist Bert van Huracán met beide handen. Hij is de podiumtijger die constant het publiek aanvuurt en die voorts visueel vertaalt wat er muzikaal gebeurt. Van de lyrics zal dat niet komen, want die zijn er nauwelijks. En die worden ook nog eens verdeeld over alle muzikanten, een concept dat opvallend vaak terugkwam op dit festival. Festivalpresentator Daf kondigde deze band aan in termen van de Schaal van Richter of Beaufort, maar wij vermoeden eerder dat het The Force was, die ‘with them’ was (4 mei, May The Forth/Force …).
De set van Huracán in Izegem werd ingezet met twee nummers uit de EP Realm Of Instability uit 2017 (Crystal Mathematics en Realm Of Instability) met daarna vier tracks uit We Are Very Happy uit 2022 en dan nog enkele nieuwe tracks die al meteen naar meer smaken. Huracán bewees nog maar eens dat de organisatie van Headbanger’s zijn openers weloverwogen weet te kiezen. De lat voor de volgende bands werd meteen hoog gelegd. En het publiek smulde van al die inzet op het podium.
Ook de tweede band op het podium van De Leest werkte zich een eind in het zweet. Tangled Horns heeft een nieuw album voor te stellen. Lighter werd eerder dit jaar uitgebracht bij polderrecords, maar laat u niet misleiden door de albumtitel. Op dit album staat geen enkele noot die onder de noemer ‘light’ te klasseren valt, wel een zware en luide mix van stoner, grunge en sludge, met een jaren ’90-vibe. Zowat het hele nieuwe album komt langs in Izegem, inclusief de fijne single Pissing in the Wind, en dan nog een paar ‘oudjes’ als Momentum en het magistrale Megalith. Vooral zanger Tim is een beest op het podium en hij geeft elke seconde het volle pond. Dat vreet energie. Hij draagt de track Pig dan ook (hijgend en zuchtend) op aan iedereen boven de 40 die een betere conditie heeft dan hem. Het wroeten en uitsloven op het podium levert bovendien een enthousiast publiek op. Meezingen, het ritme spontaan meeklappen, vuisten in de lucht, … Tangled Horns kreeg het allemaal voor elkaar.
Hippotraktor stond in Izegem voor het eerst zonder Sander Rom (gitaar/tweede stem) op het podium. Wegens medische klachten en omdat hij zich wil concentreren op zijn eigen project L’Itch wordt hij in Hippotraktor vervangen door Kristof Du Jardin van postmetalband Mankind. Iemand nieuw in een bestaande band is altijd wat wennen, maar aan de dynamiek van Hippotraktor is maar weinig veranderd. Deze band grossiert nog steeds in progressive/groove/postmetal en doet dat met veel allure. De gimmick van Hippotraktor – om het met een lelijk woord te zeggen – is dat (hoofd)zanger Stefan niet ‘naar’ het publiek zingt, maar richting de coulissen van het podium. Bij eerdere concerten zagen we dat hij dat soms lang volhoudt, maar in Izegem liep hij nu wel heel vaak naar de rand van het podium om met grote gebaren het vuur bij het publiek aan te wakkeren. Hippotraktor brengt volgende maand het nieuwe album Stasis uit en Izegem mocht genieten van de allereerste live-versie van de titeltrack.
Stefan stond reeds tweemaal op Headbanger’s Balls met zijn andere band Psychonaut en dat leverde toen telkens een volle zaal op. Dat was met Hippotraktor niet anders. De zal stond volgepakt met enthousiaste en aandachtige fans, maar crowdsurfen (zoals bij Psychonaut laatst) was er deze keer niet bij. Wel leverde Hippotraktor misschien wel één van de beste optredens van de dag. In augustus staan ze op Pelagic Fest in Maastricht, het festival van hun label Pelagic Records, samen met onder meer hun landgenoten van Briqueville en Psychonaut.
De Belgische stoner-rockers van Gnome waren bij heel wat bezoekers van dit festival het onderwerp van discussie. Gnome is natuurlijk de band met de rode pinnenmutsen op het podium. Voor de een is dat te gek om los te lopen, een ander vindt het gewoon leuk. Het levert alvast wel mooie foto’s op. Na een paar nummers in de set kwamen wij, net als de meerderheid van het publiek, tot de conclusie dat we waarschijnlijk ook van Gnome zouden houden zonder de rode mutsen. Want, wat een fantastische stonerband is dit wel niet! Aan de andere kant begrijpen we dat er meer dan genoeg heel goede stonerbands zijn en dat een klein duwtje van een opvallende gimmick dan een verschil kan maken. Het zijn maar drie rode mutsen, maar iedereen onthoudt wel de naam van je band en praat erover.
Gnome tourde al door Europa en de UK en vorig jaar zelfs kort door de Verenigde Staten en dat komt vooral door de goede live-reputatie van dit trio en door de fijne releases. Hun album King is voor het vinyl reeds aan de vierde persing toe (in steeds grotere aantallen) en zelfs van de CD moeten al extra exemplaren geproduceerd worden. En dan is er straks alweer een nieuw album. Dat zal nog dit najaar uitkomen, net op tijd voor de volgende Europese tournee van Gnome. In Izegem bracht Gnome nog één oud nummer – Blacksmith uit Father of Time (2018) – en vijf tracks uit King. Van het nog uit te brengen nieuwe album mocht het publiek reeds kennismaken met Rotten Tongue, Golden Fool, The Ogre en Old Soul. Het publiek in Izegem was helemaal mee en ging op het einde van de set helemaal los op Ambrosius, dat op de eerste rijen luid meegezongen werd.
Gnome is grappig, maar geen grap. Moeten ze de rode kaboutermutsen nu maar achterwege laten? Waarom dan? Er is in de harde/luide muziek al zoveel ernst en ellende, dan gaan we toch niet moeilijk doen over drie rode mutsen. Mijn advies aan de band: omarm de kaboutermuts, verkoop ze als merch met een Gnome-patch er op, breng voor elk volgend album een eigen kaboutermuts in een andere kleur uit, deel bij de albumreleaseshow een muts uit aan elke bezoeker, … Een leger van honderden kaboutermutsen in de AB of de Trix, dat is toch de ultieme opgestoken middenvinger naar de verzuring en azijnpissers in deze maatschappij.
Na de leuke set van Gnome was het in De Leest opnieuw tijd voor bittere ernst. DVNE (spreek uit als ‘dune’) is een Schots vijftal dat progressive/postmetal brengt geïnspireerd op het reeds verfilmde boek Dune van Frank Herbert en andere scifi. DVNE is grofweg een Hippotraktor voor gevorderden, met hardere en meer progressive elementen en vooral meer boosheid. De meeste nummers zitten in elkaars vaarwater inzake emotie en intensiteit, waardoor ze misschien wat inwisselbaar zijn.
Vijf van de acht tracks in de set staan op het eerder dit jaar verschenen album Voidkind, aangevuld met ouder werk. Het publiek reageerde tussen elk nummer met enthousiast applaus, al reikte dat soms maar tot de helft van de zaal. Maar iedereen bleef wel staan om te blijven luisteren. We vermoeden dat DVNE nog beter tot zijn recht komt in een net iets kleinere zaal.
De Engelse band Conjurer kruidt zijn postmetal met sludge en doom (volgens sommigen met ook nog death, black en hardcore) en live klinkt dat vooral luid en spijkerhard. Inspiratie vinden ze bij Gojira, de vroegste versie van Mastodon en The Black Dahlia Murder. De band is geen onbekende in België. Vorig jaar speelden ze nog in Antwerpen, Brussel en Aarlen, als support van Nostromo. Net als bij DVNE waren er weinig rustpunten en bleef de band met steeds dezelfde intensiteit en woede inbeuken op het publiek. De set in Izegem was een soort van Best Of van alle Conjurer-albums en hun debuut-EP.
Anders dan bij de vorige bands op Headbanger’s Balls liepen de achterste rijen traag leeg tegen het einde van Conjurer’s set. Misschien verloren mensen wat interesse, misschien was het gewoon al een lange dag geweest en waren er mensen die nog de laatste vakjes van hun drankkaart wilden opgebruiken, … Wie bleef staan kijken en luisteren heeft ervan genoten en dat leverde Conjurer met Hadal het eerste bisnummer van de dag op.
Conjurer en DVNE zijn samen op tournee en spelen straks ook beiden op het dunk!fest in Gent en dan nog in Tilburg (11 mei). DVNE stapt daarna in een volgende tournee met de Belgische band My Diligence die vorig jaar nog op Headbanger’s Balls stond.
Ook opvallend: drie bands uit de UK en die hadden allemaal merch mee. Sinds de Brexit is dat namelijk administratief een heel stuk moeilijker geworden, zodat fans dan maar de ‘tour-edition’ van een vinyl of een tour-shirt online moeten bestellen en dat neemt toch een deel van de magie van ‘ik was er bij’ weg. Het was in Izegem overigens na elke band druk aan de merch-stands, net als aan de toog en aan de eetstandjes. Als het al de verminderde koopkracht is die ervoor zorgt dat er minder concert- en festivaltickets worden verkocht, dan heeft Headbanger’s Balls toch een publiek kunnen lokken dat nog geld kan en wil uitgeven.
Paradise Lost was één van de headliners waar de organisatie van Headbanger’s Balls al enkele jaren van droomde. Deze Britse doom/gothic-band is altijd al heel populair geweest in België en Nederland en stond heel regelmatig op festivals als Graspop en Dynamo. De Paradise Lost-shirts waren van alle aantredende bands het meest aanwezig in De Leest. Er waren zelfs fans uit Frankrijk, Portugal en de UK afgereisd om deze band in Izegem aan het werk te zien. Volgende zomer staat de band alweer op Alcatraz in Kortrijk (B).
Paradise Lost was de eerste band die niet op het afgesproken uur startte en dat is toch een beetje een smet op het blazoen van zo’n geroutineerde band en het is bovendien jammer voor de voorts smetteloze organisatie van dit festival. Het had er misschien mee te maken dat dit concert niet in een tournee of de reeks van klassieke zomerfestivals paste. Nog tot lang in de set bleven de zanger en muzikanten af en aan lopen naar de geluidsmensen aan de zijkant om dingen bij te regelen, wat toch een beetje de schwung uit het concert haalde. Voor de fans op de eerste rijen speelde dat weinig rol. Zij schreeuwden elke song mee en gooiden de gebalde vuisten in de lucht.
Paradise Lost kent sinds de start in 1998 een stabiele samenstelling, waarbij enkel de drummer al eens wisselde. Sinds twee jaar wordt de drumkit bezet door de Italiaan Guido Montanarini die vorig jaar als vast bandlid aangekondigd werd en hij was er dan ook in Izegem bij.
Als headliner in Izegem had het vijftal rond zanger Nick Holmes ook al een soort van Best Of-setlist gemaakt. De meeste intro’s werden door de hele zaal onthaald met herkenningsapplaus en al zeker die van As I Die, True Belief en Gothic. Ondanks de moeilijkheden om het geluid helemaal perfect te krijgen, maakte Paradise Lost zijn rol als gedroomde headliner helemaal waar. De obligate toegift werd afgesloten met Ghosts en daarna mocht iedereen de donkere en koude nacht ingaan.
Maar aan de horizon schijnt alweer een eerste straaltje zon, want de headliner van de volgende editie van Headbanger’s Balls werd reeds aangekondigd en dat is niemand minder dan Katatonia. De eerste early bird-tickets zijn reeds de deur uit.