Het Vlaamse metalfestivalseizoen wordt traditioneel geopend door Headbanger’s Balls in Izegem. Er zijn nog een paar kleinere organisaties die in ongeveer dezelfde periode iets organiseren, maar Izegem kan toch beschouwd worden als het sein om opnieuw in grote getalen naar metal te gaan luisteren.
Headbanger’s Balls Fest is ondertussen toe aan de tiende editie en is er opnieuw in geslaagd om met een sterke line-up voor de dag te komen. Arson, Bear en My Diligence mochten de eer hoog houden als ‘Belgische ontdekkingen’ en Psychonaut als gevestigde waarde. Psychonaut was in 2021 voor velen op Headbanger’s Balls nog een ontdekking en is in amper een paar jaar uitgegroeid tot een band met internationale allure.
Dat een band teruggevraagd wordt, is de jongste jaren een uitzondering in Izegem. In de beginjaren van het festival kwam dat wel vaak voor. Thurisaz, Dyscordia en Guilty As Charged stonden als ‘huisorkest’ elk liefst drie keer op de affiche. Daarna legden de programmatoren er zich op toe om meer ‘nog te ontdekken’ bands uit eigen land een plaats te geven op de affiche. Ook bij de internationale headliners was er nog geen band die al eens mocht ‘terugkeren’. Ook daar kwam dit jaar een beetje verandering in. Sakis Tolis stond in 2018 al eens met Rotting Christ op het podium van De Leest en kwam dit jaar naar Izegem met zijn solo-project.
Openingsact Arson mixt hardrock, rock ’n roll, punk, southern rock en hardcore. Zowel in energie en muziek als in de maatpakken die ze op het podium dragen, zijn The Hives een referentie. Als contrast met hun fireball van energie hebben ze in De Leest het podium heel huiselijk aangekleed, met ouderwetse lampekappen, een tapijt als backdrop (is ook het artwork van hun album) en een houten toog met ober. En die ober serveert niet enkel drankjes aan de band, maar ook aan eenieder die op dat vroege uur ( 14 u!) al voor het podium staat. Eerst nog whiskey-shotjes op een dienblad, later giet hij die vanuit de fles in de open monden van de fans. Vaak zetten bands een fles whiskey op hun rider omdat ze denken dat dat zo hoort. Wat kan er meer rock ’n roll zijn dan backstage een fles kraken? Waarna de fles vaak gewoon braaf mee naar huis gaat. Die fles dan delen met de fans zoals Arson zorgt ervoor dat er al zeker nog een tijd over je band gesproken zal worden.
Arson werd opgericht in 2016 wanneer toen leden van verschillende Gentse metal- en screamobands zich los scheurden van de subculturen waar ze al jaren in vertoefden. Hun EP kwam in 2019 uit bij een klein Nederlands label en deze Belgen spelen vaak in Nederland (Jera on Air, dB’s, Little Devil, …). David van John Coffey deed guest vocals op hun EP. Hun debuutalbum All In, All Sin komt er heel binnenkort aan.
De set in Izegem bestond voor de helft uit tracks van het nieuwe album, aangevuld met het beste van de EP. Muzikaal en visueel klopt het plaatje helemaal: wijdbeense poses, loeiende gitaren en bakken energie. Nog af en toe een refrein dat je meteen mee kan brullen en dan zijn ze er helemaal. Arson is een band met ambitie en er zouden al heel wat tegenvallers moeten opduiken om deze wilde bende weg te houden van de grote festivalpodia.
Vanuit de Belgische hoofdstad Brussel kwam My Diligence met een stevige scheut moderne doom, met psychedelische toetsen. My Diligence mocht vorig jaar nog aantreden op Alcatraz, zodat deze band toch niet helemaal onbekend is, en de bandleden van Gojira zijn fan, een referentie die vandaag goud waard is. Deze band bracht al één EP en drie albums uit met vorig jaar nog het fantastische The Matter, Form And Power. Dat album werd bijna integraal en in de album-volgorde gebracht in De Leest. Enkel werd op het einde nog Resentful van het vorige album toegevoegd.
My Diligence speelde een knappe set en het publiek reageerde beleefd en soms enthousiast.
Rond de klok van 17 u mocht Bear losgaan op het podium. Stilaan begint het buitenland overstag te gaan voor deze Belgische band. Zo tekende Bear enige tijd geleden nog een deal met het bekende Duitse label Pelagic Records, dat eerder al Belgische bands als Hippotraktor, Briqueville en Psychonaut mee op weg zette naar internationaal succes. Graspop en Roadburn werden reeds veroverd. Muzikaal is Bear moeilijk in één genre te gieten: maar de invloeden van hard-, metal- en math-core zijn duidelijk. Bear is explosief en energiek, hyperkinetisch zelfs. De bandleden hossen op het podium alsof ze dringend aan de Rilatine moeten en ze springen overal op om er dan met veel gevoel voor drama opnieuw af te springen. Ze werkten zich in het zweet in Izegem, maar werden niet beloond met een moshpit. Misschien zat Bear met deze bulldozer-core toch wat te ver af van de andere bands op de affiche van deze Headbanger’s Balls. Stefan van Psychonaut komt zelfs nog wat meebrullen, maar ook dat kan de meubelen niet redden. Op het einde van de set slaan de gitarist en bassist met hun eigen instrument het drumstel aan diggelen. Bij wie oud genoeg is om Nirvana gekend te hebben, zorgt dat voor niet meer dan een verveelde geeuw. Er zijn nog genoeg podia in Europa waar Bear met deze set wel kan scoren.
Bij de vorige passage van Psychonaut op Headbanger’s Balls, in 2021, waren er crowdsurfers tijdens hun set. Dat is doorgaans een hele opgave voor een postmetalband. Sindsdien hebben de sympathieke Mechelaars hun nieuwe album Violate Consensus Reality uitgebracht en staat hun ster nog wat hoger aan het firmament. Voor dit indoorfestival werden meer dan 600 tickets verkocht en we hebben het gecontroleerd: tijdens de set van Psychonaut stond niemand aan de buitentoog of aan te schuiven voor een snack. Dat maakt van dit trio de eigenlijke hoofdact in Izegem, want dit deed geen van de buitenlandse bands hen nog na die avond. Die van Psychonaut waren zelf ook best onder de indruk van de respons en bedankten vanop het podium onder meer presentator Daf (van Growing Horns) omdat die al in hun band geloofde nog voor het succes met bakken uit de lucht begon te vallen. De set in Izegem bestond hoofdzakelijk uit tracks van het nieuwe album, aangevuld met enkele oudere tracks en met publiekslieveling The Fall Of Consciousness opgespaard voor de finale. Mooi dat een Belgische band met zoveel internationale allure toch nog gewoon klaar staat voor een indoorfestival als Headbanger’s Balls.
De Zweedse stonerrockband Lowrider is een beetje een cultband en dat idee houden ze warm door vooral niet te veel op te treden. Dat ze in De Leest op het podium stonden was dus waarschijlijk vooral te danken aan de handige combo met Sonic Whip. In 2000 brachten deze Zweden een dijk van een debuutalbum uit, om bijna meteen daarna de stekker er even uit te trekken. Meer dan tien jaar bleef het volledig stil rond de band, waarna een rustige comeback ingezet werd met sporadische concerten. In 2017 stonden ze op Desertfest in Antwerpen. In 2019 verscheen eindelijk het tweede album, Refractions. Na de coronapauze stond Lowrider in 2022 met een straffe show op Hellfest. Pelle Andersson vulde de band aan met zijn Hammond.
Er stond bij Lowrider minder volk voor het podium dan bij Psychonaut, maar op de eerste rijen werd wel net zo enthousiast gereageerd aan het begin en einde van elke track. Heel wat Belgische en een handvol buitenlandse fans waren speciaal voor deze band naar Izegem afgezakt en zij werden beloond met een heel strakke en loepzuiver gespeelde set. Texas hadden de Zweden opgespaard als mogelijke toegift, maar omdat een tiental mensen in het publiek erom schreeuwde, kreeg die track al in de reguliere set een plek. Lowrider was misschien wel de ‘zachtste’ band van de avond en toen Headbanger’s Balls nog een volbloed metal-festival was zou het publiek misschien wat meewarig naar deze stonerrock geluisterd hebben, maar in deze editie paste Lowrider perfect.
Rotting Christ stond in 2018 als headliner op Headbanger’s Balls en dit jaar kwam frontman Sakis Tolis met zijn soloproject. Heel wat Rotting Christ-fans dus op de eerste rijen voor het podium. Die zijn doorgaans helemaal mee met alles wat Sakis Tolis doet. Verderop in de zaal was er meer scepsis en dat wantrouwen konden de Grieken niet helemaal uitvegen. Op solo-album Among The Fires Of Hell reflecteert de frontman op zijn depressie en dat leverde zowel donkere als hoopgevende gedachten op. Een beetjes mindfullness in metal gedrenkt. Op dat album recycleert hij ook wat riffs en lyrics van Rotting Christ, maar als geheel klinkt dat album nog veel toegankelijker en melodieuzer dan het werk van Rotting Christ. Op het album speelde Sakis Tolis bijna alles zelf in (gitaar, bas en keyboards). Fotis Benardo van o.m. Nightfall, Septicflesh en Firewind deed de drums en de mix. Voor de liveband van Sakis Tolis heeft Benardo nog twee van zijn bandmaatjes uit Sixfornine meegebracht en ondanks dat dit nog maar hun tweede optreden samen was, stond de band er als een solide rots. Het Sakis Tolis-album werd integraal gebracht, aangevuld met een cover van Daemonia Nymphe en twee tracks van Rotting Christ. Die konden makkelijker overtuigen dan het solo-werk. Het is sympathiek om deze Grieken meteen zo’n hoge plaats op de affiche te gunnen, maar op de weegschaal met de andere bands, weegt dit bandproject toch wat licht.
Headliner King Buffalo zorgde voor nog wat meer stoner op de affiche, afgekruid met psychedelica, blues en rock. Misschien een verrassende naam als headliner, maar wel terecht. Dan niet zozeer omdat Izegem voor King Buffalo de aanloop is van een tournee die deze band ook brengt naar de Desertfesten van Berlijn en Londen en naar zomerfestivals als Copenhell, Hellfest en Ripplefest, maar ook omdat deze band op handen wordt gedragen door de fans van het genre. Heel wat stonerbands zijn goed en interessant, King Buffalo is ook nog eens populair.
Hun set in Izegem was een mash-up van hun covid-album-trilogie Acheron/The Burden Of Restlessness/Regenerator, met nog één oudere track als extraatje. Een verrassende, maar daarom niet minder terechte headliner.