Headbanger's Balls Fest – De Leest (Izegem, België) 07/05/2022

Headbanger’s Balls Fest in Izegem was op een handvol tickets na uitverkocht. Dat lijkt dan een klein beetje een tegenvaller, want de vorige edities waren maanden vooraf uitverkocht. Maar het is het nog steeds veel beter dan bv. het Female League Metal Fest in Lessines dat aangekondigd was voor hetzelfde weekend en pas enkele dagen vooraf werd uitgesteld. De ploeg achter Headbanger’s Balls kan bovendien terugkijken op een geslaagde editie met een mooi spektakel van prima bands.
 
Over de keuze van de bands op een festivalaffiche heeft iedereen wel een mening en zelfs over de rangorde valt te discussiëren. Niet iedereen begreep waarom An Evening With Knives om 14.30 u als eerste aan de bak moest. Het trio uit Eindhoven maalde er niet om. Zanger Marco begroette Izegem wel met ‘Goeie avond’ in plaats van goeiemiddag, maar dat had misschien te maken met het avondelijke tafereel  van Endless Night, de track waarmee ze hun set begonnen. Endless Night komt van Sense Of Gravity, het album dat ze uitbrachten in 2020, net voor de wereld op slot ging en o.m. hun Amerikaanse tournee gecancelled werd. Pas dit jaar kunnen ze dat album eindelijk live brengen. Van Sense Of Gravity speelden ze voorts nog On Your Own, Levitate en Sacrifice. Afsluiten deden ze in Izegem met Thoughts And Regrets en Drowning, van het album Serrated uit 2017. Hoewel An evening With Knives in België geen onbekende is in het clubcircuit en deze band ook al op Alcatraz stond, was het concert op Headbanger’s Balls voor velen een ontdekking. Het publiek reageerde eerst afwachtend op deze mix van stoner en postmetal, maar hoe verder in de set, hoe enthousiaster het applaus werd.
‘Zwart als steenkool, hard als diamant’ was de rake beschrijving van aankondiger Daf Omet (van Growing Horns) toen hij Sons Of A Wanted Man het podium op sommeerde. Deze Belgisch-Limburgse blackened postmetalband is misschien niet de bekendste van de underground, maar de samenstellers van Headbanger’s Balls houden wel van een uitdaging.En hun publiek ook.  Over hun album Kenoma schreven we al dat het magistraal was in zijn soort, maar misschien niet het meest toegankelijke en dat klopt net zo goed op het podium.  Omdat het al wat later in de namiddag was, stonden de rijen voor het podium al wat dichter bevolkt. Om nou te zeggen dat het publiek dolenthousiast was, is overdreven, maar tussen de songs kwam er veel enthousiast applaus.. Het is natuurlijk niet het soort metal waar je een circle pit mee krijgt, maar afwisseling mag er zijn. Na het optreden stond er veel volk aan de merch-stand, dus hebben de Sons Of A Wanted Man al minstens tientallen fans erbij.
 
King Hiss had op Headbanger’s Balls zijn afscheid moeten spelen, maar stemproblemen van zanger Jan Caudron maakten dat onmogelijk. Als vervangende act bracht King Hiss-gitarist Josh Fury hardcorelegende Liar aan. Persoonlijk had ik nog liever zijn nieuwe blackmetalproject Dudsekop op het podium van De Leest gezien, maar de aangehouden reünie van Liar was achteraf bekeken zeker een waardige vervanger voor King Hiss. Liar is niet even een voetnoot in de H8000-scene, meer de ruggengraat voor elk hoofdstuk in het boek dat daarvoor verscheen.  Bij de start van het optreden droeg zanger Hans één van de eerste songs op aan Olav van de lokale hardcoreband Crucified, die dezelfde ochtend begraven was. De set werd ingezet met een stukje klassiek: de Imperial March die John Williams schreef voor Star Wars. In de set lag het zwaartepunt op de oudste albums van Liar: Falls Of Torment, Invictus en Deathrow Earth. Voor het publiek was dat het sein om helemaal os te gaan: moshen, crowdsurfen en de lyrics meebrullen in de microfoon van Hans, die het de security knap lastig maakte door constant het publiek op te zoeken. In het heetst van de strijd nam de Liar-zanger een bekertje aan met wat hij dacht water. Toen hij dat over zijn hoofd uitgoot, bleek het evenwel plakkerige Sprite te zijn, wat een West-Vlaamse vloek opleverde die we hier niet kunnen herhalen. Hardcore en West-Vlaanderen, het is een huwelijk dat nog steeds werkt.
Headbanger’s Balls zette dit jaar minder buitenlandse bands op de affiche en meer Belgische bands die je niet elk weekend in een of ander jeugdhuis kan zien, zoals Carnation en Wiegedood. Dergelijke bands verwacht je eerder op Graspop of Alcatraz, maar het is mooi dat het wederzijdse respect van band en organisator deze uitdagende affiche oplevert. Carnation leverde een topprestatie en toonde een overvloed aan professionaliteit op het podium. De set in Izegem verzamelde het beste van de jongste albums: Where Death Lies en Chapel Of Abhorrence, met als toetje hun eigen live-klassieker Necromancer, die op veel applaus werd onthaald. Het publiek was reeds opgewarmd door Liar en het moshen en crowdsurfen ging gewoon door bij Carnation.
Wiegedood is een fenomeen dat je eens moet meegemaakt hebben. Op de albums speelt deze atmosferische blackmetalband met het begrip intensiteit. Live mist Wiegedood soms wat van de nuances die je op de albums wel hoort. En dan die lichtshow. Akkoord, die draagt bij tot de sfeer van de muziek, maar in een set van ruim een uur verliest het stroboscoop-effect zijn toegevoegde waarde als je dat constant bij elk nummer de hele tijd gebruikt. De set in Izegem bestond vooral uit het jongste album, There’s Always Blood At The End Of The Road, aangevuld met De Doden Hebben Het Goed II en Ontzieling. Was de fascinatie aan het begin van de set goed voor een volle zaal, dan werd de lokroep van de toog toch almaar luider eens voorbij halfweg. Wiegedood heeft voor- en tegenstanders en dat zal na Headbanger’s Balls niet anders zijn.

Na de stroboscoop-fetisjisten was het tijd voor een ander fenomeen. Fleddy Melculy was voor velen de hoofdreden om naar Izegem te komen. De hype is misschien wat afgezwakt, de vele fans zijn fan gebleven. Oud en nieuw werk werd op net zo veel enthousiasme onthaald bij het publiek. Klassiekers als T-Shirt Van Metallica, Geen Vlees, Wel Vis, 668 en Feestje In Uw Huisje stonden schouder aan schouder met (relatief) nieuwe tracks als Fuck Uw Vrienden, Geen Tijd Voor Spijt en God Is Een Kapper. De vuisten gingen massaal de lucht in en de moshpit bereikte zijn kookpunt met deze Nederlandstalige metalcore. Wel zat er een vervelende hapering in de set toen de microfoon van Fleddy uitviel en het een eeuwigheid leek te duren voor dat euvel hersteld was. Gelukkig zat de sfeer er tegen dan al goed in en kon het publiek zelf een handvol strofes van de Fleddies staan brullen. Met zo’n fans is het wel duidelijk: de Fleddies zitten nog steeds stevig op de troon van de Belgische metal.

De Poolse deathmetalband Decapitated was voor sommigen geen voor de hand liggende headliner. Het mag dan wel een vaste band zijn op heel wat grote festivals, inzake naamsbekendheid scoort Decapitated maar matig. Voor de twijfelaars had Vogg, het enige overgebleven originele bandlid, een dwarsdoorsnede geselecteerd uit de 25 jaar dat de band reeds bestaat. Oude tracks als Nine Steps (uit 1998) werden voorafgegaan door klassiekers als Nihility, Spheres Of Madness en Mother War. Van hun later deze maand te verschijnen album Cancer Culture kreeg Izegem enkel de titeltrack te horen. Decapitated speelde retestrak en met veel overgave en het doet deze Polen zichtbaar deugd dat zij steeds vaker als (sub)headliner mogen aantreden.