Headbangers Parade laat zien en horen een festival te zijn met potentie. Waar het overdag redelijk druk was werd het naarmate het festival vorderde steeds drukker. Door de ruime opzet voelde het nooit als te druk. De zitplaatsen achterin de zaal en in de hal werden gewaardeerd. Ook daar was eigenlijk altijd wel een plekje te vinden. Het enige minpunt was de nauwelijks aanwezige catering. Voor warm eten was je eigenlijk aangewezen op friet of vegan döner. Bij beide ontstond op een gegeven moment lange rijen. Iets meer variatie in warm eten was welkom geweest. De smoothies (met verkoop van tosti’s) en wafels is natuurlijk geen alternatief voor warm eten.
Headliner van het festival is niemand minder dan het Britste Architects. In een speciale set van twee uur krijgen we oude en nieuwe nummers op ons afgevuurd. De 
staccato gitaarriffs walsen over ons heen. De keyboard zorgt voor diepgang. Het ritmetandem zorgt ervoor dat bijna niemand meer stil kan zitten. Zanger Sam Carter zingt melodieus en schreeuwt zich een weg door de nummers heen. Zijn praatje over kameraadschap in de scene duurt wat mij betreft wat lang. Wel grappig is dat hij telkens moet reageren op iemand in het publiek die hem iets toeroept. Het zegt iets over de sfeer. Ondanks dat de band op een groot podium staat en zich laat omgeven door gigantische videobeelden voelt het door de nabijheid tussen band en publiek net alsof we in een kleine zaal staan. Voor nummers als Black Lungs, Animals of Deep Fake kom ik graag nog een keer terug.
Het Britse progressieve metalgezelschap TesseracT smijt het publiek om de oren met een geoliede set. De schreeuwerige soms bijna gruntende stem van de zanger laat de band vanavond een beetje in de steek. Op plaat komt dat toch wat sterker over. Muzikaal gezien staat het als een huis. Het knalt, schuurt en verrast door verschillende breaks en riffs. Een moshpit of headbangende hoofden zijn nooit ver weg. Toch is de nasmaak voor mij er een van een lichte teleurstelling.
De Australische band Northlane schijnt haar naam ontleent te hebben aan een Architects nummer. De link met de headliner van vanavond is dus duidelijk. Hoewel de
basis van de muziek dan ook hetzelfde is dan die van het grote voorbeeld is de muziek vooral harder en toch ook wat chaotischer. Duidelijk voorbeeld is Clarity, de opener van de set. Het vlamt wel, maar soms komt het toch iets te weinig gestructureerd over. Komt mogelijk door de geluidsmix van de avond (of de plek waar ik sta). De fans van de band kan het geen bal schelen. Die gaan toch wel stevig los voor het podium.
De band die misschien wel, naast Architects, de meeste indruk maakt is het eveneens uit Groot-Brittannië afkomstige Sleep Token. De gemaskerde band vol met anonieme muzikanten is het vaste voorprogramma van Architects deze tour. Hun moderne mix van verschillende muziekstijlen en die geweldig veelzijdige stem van de zanger slaat aan. Als de band start met Chokehold, een van de nieuwe nummers die de band de laatste weken uitgebracht heeft, zit de stemming er direct goed in. Op het podium (overigens met schimmige achtergrondzangeressen/ zangers), maar ook daarvoor. Met uitstekende nummers als Alkaline, Hypnosis, The Love You Want, Higher en The Offering ontstaat bij mij het geloof dat ik een van de betere optredens meemaak. Tot mijn ontsteltenis blijft het daar echter bij. Een beloofde set van 45 minuten wordt niet meer dan een magere 26 minuten. Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Het roept allerlei vragen op. De belangrijkste conclusie is echter dat een hoogtepunt zo makkelijk in een teleurstelling kan eindigen.
Het uit Vlaanderen afkomstige Stake maakt op momenten indruk. De post-metal/ sludge band weet indruk te maken met bijna stonerrock-achtige gitaarriffs. Helaas weet de band ook weinig indruk te maken door schreeuwerige accenten neer te zetten. Dan heerst meer een punkgevoel die bij mij helaas niet zo aanslaat. De nummers voelen dan een beetje afgeraffeld of onaf. Jammer, want er zitten best een paar goede nummers tussen. Dat zijn nu net de nummers waarin de zanger meer zingt in plaats van krijst en de elektrische gitaren eerder log dan fel klinken. Ieder zijn voorkeur zullen we maar zeggen.
Ghøstkid is een van die vreemde eenden in de bijt. De techno metalcore kent natuurlijk een grote inbreng van samples. De band kent zeker de nodige hoogtepunten deze middag. Zo is This Is NØt HøllywØØd akelig aanstekelijk. Zanger Sebastian “Sushi” Biesler vraagt wat mij betreft net iets teveel aandacht van het publiek. Het geroep om handen in de lucht, etcetera is leuk, maar niet tussen elk nummer. Deze intermezzo’s zorgen er tegelijk voor dat het optreden niet lekker door dendert. In de categorie, meer spelen minder praten.
Zelf kan ik overigens ook wel eens een fout maken. Door mijn miscalculatie mis ik de juiste trein. Ik kom daarom te laat om Molybaron te zien. Foutje bedankt. Het 
was toch een van de bands waar ik zeker ook naar uitkeek. Helaas wordt dit iets voor een volgende keer.
Die volgende keer is er hopelijk ook weer een nieuwe Headbangers Parade. Een festival met harde muziek die juist de wat moderne varianten laat horen. De basis van veel bands mag dan vaak metalcore zijn, maar de variatie van deze line-up laat zien dat er veel gebeurt in deze hoek. Bands als Sleep Token, Ghøstkid (door hun aanpak) en natuurlijk Archticts (die met kracht en melodie indruk maakt) laten dat horen.
Voor meer foto’s van Liza van de Ven ga je naar: Headbangers Parade – Mainstage (‘s-Hertogenbosch) 15/01/2023