Headspace – All That You Fear Is Gone

In 2006 besloot een aantal gerenommeerde muzikanten een groep te vormen. Laten we stellen dat het een langdurig project is dat luistert naar de naam Headspace. Niemand minder dan Adam Wakeman (keyboards), Pete Rinaldi (gitaar), Lee Pomeroy (basgitaar), Richard Brook (drums) en Damian Wilson (zang) bundelden hun krachten en dat resulteerde uiteindelijk in 2012 tot het debuut I Am Anonymous. De afgelopen jaren heb ik sterk het gevoel gehad dat het ook hierbij zou blijven.
Maar niets is minder waar, want eind februari 2016 komt er dan toch een vervolg hierop. Een vervolg dat luistert naar de naam All That You Fear IS Gone. Het is een soort conceptalbum geworden waarin een tegengesteld thema ten opzichte van I Am Anonymous neer is gezet in de twaalf nummers dat het album telt. Op het eerste album werd beschreven hoe individuele mensen proberen om bij een groep te horen. Op dit tweede album wordt juist beschreven hoe groepen (overheid, kerk en bedrijven) het individu willen beïnvloeden. Klinkt goed. Tijd om over het muzikale aspect te gaan praten.
Dat het stuk voor stuk uitzonderlijk goede muzikanten zijn, dat staat als een paal boven water. Drummer Richard Brook is afgehaakt, maar in Adam Falkner hebben we een goede vervanger weten te vinden. De heren hebben voor het schrijven van de nummers ruimschoots de tijd genomen en daardoor zijn de afzonderlijke composities door een organisch proces uiteindelijk geworden wat ze zijn. Ik kan me er na het beluisteren van het album echter niet aan onttrekken dat het aanvankelijk wat tegenvalt. Bij het debuutalbum werd ik regelmatig geraakt door de nummers; op All That You Fear Is Gone lijkt dat een stuk minder. Er zijn veel stukken die maar voort lijken te kabbelen en weinig tot geen spanning uitstralen en daarmee niet tot een connectie kunnen zorgen.
Maar…….ik had het eens goed mis, want All That You Fear Is Gone is absoluut geen album dat je in korte tijd goed kan beoordelen. Daar is tijd voor nodig en het kost wat luisterbeurten om de composities op waarde te kunnen schatten. Nu ben ik nog niet geheel overtuigd bij het nummer Polluted Alcohol waarin een southern-akoestisch-bluesgitaargeluid Damian Wilson begeleid. Op zich geen slecht nummer, maar zes minuten is wel wat lang. Aan het eind van het album staan nog twee uiterst rustige nummers, maar het titelnummer, waarin de Spaanse gitaar de hoofdrol spelt, heeft voor mij meer diepgang en meer spanning, evenals het daaropvolgende Borders And Days.
De overige composities bieden meer kracht en afwisseling waarin het, evenals het debuut, onvermijdelijk lijkt om het volle geluid niet te vergelijken met Yes. Headspace weet als geen ander dit aanstekelijke geluid voort te zetten in nummers zoals Road To Surpremecy en Your Life Will Change. Nummers waarin ook duidelijk wordt dat het keyboardgeluid van Adam Wakeman een belangrijk ingrediënt is in totale geluid van Headspace.
Kill You With Kindness heeft een uiterst krachtig intro met piano en een zwaar gitaargeluid ondersteund door een onregelmatige ritmesectie. Een intro dat sterk uitgebouwd wordt naar een stuk met daarin de zang van Damian. De sfeer van het nummer loopt langzaam naar elementen uit de zeventiger jaren en Damian Wilson qua stemgeluid wat weg heeft van Ted Neeley in Jesus Christ Superstar. Iets dat we later ook terughoren in The Science Within Us. In de dertien minuten passeren nagenoeg alle aspecten van progressieve/symfonische rock de revue. Het wat uitgesponnen middenstuk barst uit z’n voegen door de ontluikende spanning die aangezet wordt door rustige herhalende zang en via een gitaarsolo uitvloeit in een muzikale explosie waarin ritme/metrum/solo/maat compleet door elkaar worden gehusseld en voor een machtige hoogtepunt zorgen. Eenzelfde opbouw komt terug in Semaphore dat echter een stuk steviger en krachtiger is, maar je emotioneel alle kanten van je gevoel laat beleven.
Het album sluit af met het tien minuten durende Secular Souls, waarin het beste nog eens een keer allemaal prachtig en sterk achter elkaar is gezet.
All That You Fear Is Gone is een krachtig en meeslepend vervolg geworden op het debuut en laat een band horen die onafhankelijk hun sporen al ruimschoots in de muziekindustrie hebben verdiend, maar bij elkaar meer zijn dan een simpele optelsom. Deze muzikanten geven elkaar de ruimte en stuwen elkaar naar grote hoogte. Hoewel ik in eerste instantie niet onder de indruk was, staat het schaamrood me eigenlijk op de kaken voor zoveel hoogmoed van mijn kant. Dit album is té mooi om snel te beoordelen en daarom val ik in herhaling door de eindzin uit de vorige review gewoon nogmaals te gebruiken: “Hier is sprake van een supergroep !”