Heart Of A Coward – The Disconnect

Het is alweer een jaar geleden dat Heart Of A Coward de single Collapse uitbracht en daarmee ook nieuwe zanger Kaan Tasan liet horen die in 2017 de microfoon van Jamie Graham overnam. Begin juni krijgt Collapse een vervolg met het vierde album van deze Britse band die voor het eerst een album een titel heeft meegegeven die niet op –ance eindigt. Dit keer kozen ze voor de titel The Disconnect en gaat over het feit dat we eigenlijk geen controle over onze omgeving hebben en over de krachten die ons leven beïnvloeden en ons daarmee hopeloos, boos en incompetent wanen. Een gegeven dat in onze ‘vrije’ wereld op velen van toepassing is, maar waar we ons ook tegen kunnen wapenen door ons bewust te richten en onze energie te steken in datgene waar we wel invloed op hebben. Een les die S. Covey ons al jaren geleden gaf.
Muzikaal heeft Heart Of A Coward alle invloed gehad op de koers die ze in 2009 hebben uitgezet en die ook op het vierde album sterk aanwezig is. De eerste single was een mooie voorbode van wat je mag verwachten op The Disconnect. Het is adrenalineverhogend en voorzien van een sterk staaltje metalcore waarin goede melodieuze stukken het krachtige geluid afwisselen. De variatie is duidelijk aanwezig en behalve het subtiele gitaargeluid van Steve haycock en Vishal Khetia is het ook het drumwerk van Christopher Mansbridge dat de breakdown van extra kracht voorziet. Vergelijkbaar is Suffocate dat als een vervolg op het prachtige en gevoelige Return To Dust eveneens van alle metalcoregemakken voorzien is. Dat betekent kracht, sterke melodieuze zang en een stevige breakdown die bij elkaar zorgen voor een heerlijke metalsensatie die je ook bij een band als Caliban tegen kan komen.
Een ander element waarin Heart Of A Coward weet te overtuigen zijn de grooves die ze neer weten te zetten. Het album gaat al groovend van start met Drown In Ruin met een hoofdrol voor het riffgeluid. De langgerekte zang in de krachtige refreinen zijn opvallend en zeker wanneer zanger Kaan een octaafje stijgt. Een andere compositie die van grooveglue aan elkaar lijkt te hangen is In The Wake.
Op het gehele album zijn er dan nog twee paar composities die een klein beetje afwijken van het ondertussen bekende geluid van Heart Of A Coward. Allereerst de twee laatste composities Parasite en Isolation. Hier is het karakter langzamer en zwaarder dan we gewend zijn. Aan Parasite moest ik wel even wennen. Aanvankelijk leek Parasite zich wat kabbelend langs me heen te gaan, maar na enkele keren luisteren is het juist het zwaartepunt in de compositie die me ging aanspreken. Gewoon zwaar en traag ligt er een onverhulde kracht. Isolation lijkt een beetje in het verlengde te liggen van Parasite hoewel Isolation meer kracht in zich heeft en waarin nog wat tempowijzigingen meer variatie tonen.
Het laatste paar composities ligt aan de andere kant van het spectrum en is juist lekker uptempo neergezet. Ritual is de eerste en in de snelheid weet Heart Of A Coward nog wat aantrekkelijke melodieuze passages te schuiven. De andere compositie luistert naar de titel Culture Of Lies. Het is in alles intenser en energieker maar is tevens een herhaalrecept ten opzichte van de start van het album. En dat is zeer positief ervaren. Culture Of Lies spreekt al enorm aan tijdens het luisteren, maar het is zeker het einde dat het niveau overtreft.
Het heeft dus een tijdje geduurd voordat Heart Of A Coward met het vierde album komt, maar het is zeker wel het wachten waard geweest. De komst van zanger Kaan Tasan heeft de band nieuw elan ingeblazen ten aanzien van het schrijfproces en zijn stemgeluid past uitstekend. Het is net wat anders, maar gelukkig toch hetzelfde waardoor het geluid van The Disconnect mooi past in de muzikale koers van de band.