De Powermetal (met hoofdletter) die de band voortbrengt klinkt vertrouwd en pakkend. Enerzijds doordat de klassieke elementen wellicht bekend zijn en daarnaast ligt het geluid van Heavatar regelmatig heel dicht bij het geluid van Trivium. De muziek op Opus 1: All My Kingdoms is daarnaast niet complex en goed vol geproduceerd. Openingsnummer Replica heeft misschien de meest duidelijke klassieke sfeer. Het Toccata & Fuge in D-minor van Bach is heel trefzeker te horen in de compositie. De titel Replica op zich klinkt al goed en lijkt succes verzekerd. Ook de gelijknamige titels van Fear Factory en Sonata Arctica zijn juweeltjes. Paganini ligt aan de basis van Abracadabra. Het nummer rockt heerlijk en eerlijk. Stemgeluid, de melodie en het gebruik van een koor geven Abracadabra die intensiteit die je in powermetal mag verwachten. Titelnummer All My Kingdoms klinkt mij helemaal als (klassieke) muziek in de oren. Het pompende drumritme wordt heerlijk ondersteund door een ijzersterke riff die zo herkenbaar door het hele nummer opvalt. De achtergrondzang laat het nummer daarbij zoveel voller klinken. Dan is het nummer plots afgelopen en start Elysium At Dawn in een uptempo. Het geluid neigt een beetje naar Metallica, maar is door het epische karakter ontegenzeggelijk Heavatar. Prettig in de composities zijn de refreinen die als anker baseren. Het Für Elise van Beethoven komt heel even bovendrijven in de aanloop naar de gitaarsolo. Long Way Home is wat complexer van aard dan de voorgaande nummers. De afwisseling in tempo, zang en sfeer ervoor dat het nummer boeiend blijft. Met Born To Fly komt er een zekere zwaarte in de cd, hoewel de lichtvoetigheid in de refreinen overeind blijft. In het snellere Luna! Luna! komt, behalve de tekstuele verwerking van de Monscheinsonate van Beethoven, de klassieke basis niet herkenbaar naar voren. Het is wel een klassiek voorbeeld van een goed power metalnummer. Het langste nummer van de cd, met ruim elf minuten, start met een pianointro. Het pianogeluid zal gedurende nummer nog vaker aandacht krijgen. Hoewel het nummer aanvankelijk een ballad lijkt te zijn, rockt Heavatar er al snel op los. Alle registers worden opengetrokken. Het James Hetfieldgehalte is in dit nummer wel erg hoog, maar er is genoeg variatie in de (achtergrond)zang dat het niet stoort. The Look Above is voor mij een waardige epische afsluiter van de cd, want het slotnummer To The Metal had voor mij niet op de cd gehoeven. Als een soort ode aan Metallica, Manowar, Blind Guardian en metal is het leuk, maar biedt geen meerwaarde op deze cd vol powermetal en vertrouwde, aanstekelijke nummer.
Opus 1: All My Kingdoms is een prachtig kunstwerkje van Stefan Schmidt wanneer je van eerlijke powermetal houdt. Heel vernieuwend is het niet, maar dat is ook niet wat ik altijd zoek. De composities zijn steviger en sneller dan Sabaton, heeft raakvlakken met Metallica, Trivium en Beethoven maar zijn bovenal krachtig en heerlijk om naar te luisteren. Behalve het laatste nummer klinken alle nummers goed en raak ik niet uitgeluisterd.