Heaven Shall Burn – Of Truth And Sacrifice

Vanuit Duitsland heeft Heaven Shall Burn weer wat van zich laten horen. Vier jaar na het album Wanderer komt de band keihard terug met het album Of Truth And Sacrifice. En niet zomaar een album, maar meteen een dubbelalbum met in totaal 97 minuten opzwepende muziek. Muziek die het beste binnen het plaatje van de metalcore te plaatsen is, maar zoveel raakvlakken heeft met andere bands en genres dat een omschrijving van Heaven Shall Burn wellicht niet eens noodzakelijk is.
Cd 1 start goed stevig met March Of Retribution. Een intro dat doet denken aan Parkway Drive zet de toon. Het is een sterk intro met een aanhoudend en steeds krachtiger wordend gitaargeluid dat ondersteund wordt door stevig drumwerk. De opgebouwde spanning komt tot ontlading in Thoughts And Prayers en daarna uitgebouwd wordt tot het in volle wasdom de gehele gehoorgang vult. De muzikale setting uit March Of Retribution komt netjes terug. De complete muzikale wervelwind gaat wat liggen wanneer er een akoestisch gitaarstuk rust beidt om van daaruit weer langzaam naar volle kracht te werken. Nauwelijks bekomen gaat Heaven Shall Burn onverminderd en krachtig verder met Eradicate en Protector. Het is krachtig, adrenalineverhogend en uptempo waarbij drummer Christian Bass zijn drumvellen ongenadig en onophoudelijk ‘geselt’. Het gitaarspel rifft niet alleen sterk door, maar zorgt op de achtergrond continu voor een luchtig element.
Wat betreft de eerder genoemde overeenkomst met Parkway Drive is dit ook zeker van toepassing op What War Means. Het geheel is wat zwaarder en logger dan het begin van het album en ademt wat meer deathmetal. Dat maakt de muziek van Heaven Shall Burn ook erg leuk. Zo pikken ze het beste uit diverse genres om het beste resultaat te verkrijgen. Zo laveren ze richting Amon Amarth in My Heart And The Ocean in een aantrekkelijke melodie en beuken ze door iedere grens heen in het bijzondere Expatriate. In bijna negen minuten word je van een bijna new-ageintro meegezogen in een slipstream waaruit geen ontsnappen mogelijk is en je als gehypnotiseerd meegenomen wordt op de orkestrale reis die Heaven Shall Burn je aanbiedt. Het is trouwens een compositie waarbij zowel de Engelse als de Duitse taal gebruikt worden waarbij slot met de orkestrale begeleiding en de Duitse tekst teruggaan naar iemand als Falco. Het Duits is niet vreemd want ook in Übermacht gebruikt Heaven Shall Burn de moerstaal om de compositie extra kracht mee te geven. Na een intro met wat techno-elementen neigt het naar een industriële metalsetting en zorgt een megagroove ervoor dat de compositie pulseert en voortstuwt. Daarna krijg je de ene versnelling na de andere voor je kiezen.
De tweede cd van dit dubbelalbum ligt sterk in het verlengde van de eerste cd. Geen left-overs of andersoortige composities hier. Gewoon meer van hetzelfde in eenzelfde kwaliteitsmodus. Opener Children Of A Lesser God heeft het ondertussen beproefde recept van een sterke compositie van de band. Mooi rustig gitaarspel trapt af maar daarna gaat de rem er weer af totdat akoestisch gitaarspel in een schril contrast het weer overneemt en het geheel richting een zware doomkant wordt geduwd. La Résistance is wel een wat vreemde eend in de bijt omdat techno-elementen hier heel nadrukkelijk naar voren zijn gezet. Daarmee swingt het wel en kunnen liefhebbers van bijvoorbeeld Eskimo Callboy ook een potje meedoen in de pit.
Met The Sorrows Of Victory lijkt Heaven Shall Burn terug te grijpen naar de gothic metal uit de vorige eeuw. Vooral de zang van Marcus Bischoff is verantwoordelijk voor. Zijn stemgeluid klinkt hier diep en zwaar en volgt de trage melodielijn perfect hoewel een fikse portie deathmetal geregeld even komt buurten. Een gothicmetalballad met versnellingen als omschrijving zou niet misstaan. Met Stateless raast de band weer verder alsof ze de Formule 1 moeten bijhouden. De combi van sterk drumwerk en een herkenbare gitaarmelodie biedt een uitstekende basis voor de grunts van Marcus. Ook hier weet Heaven Shall Burn door te wisselen in tempo het geheel bijzonder interessant te houden.
De band weet niet te stoppen en grooved er met een thrashheavymetalcompositie als Tirpitz flink op los, laat de bass van Eric Bischoff even resoneren in Critical Mass om pas met Weakness Leaving My Heart een moment van bezinning toe te staan. Deze compositie ligt een beetje in het verlengde van Expatriate op de eerste cd. Piano, orkest en krachtige uitspattingen leiden daarmee dit avontuur van Heaven Shall Burn naar een mooi en bevredigend einde.
25 jaar jong en geen vormen van slijtage. Dat is wat ik ervaar bij het beluisteren van Of Truth And Sacrifice. Van begin tot eind overtuigt Heaven Shall Burn. 97 minuten is een heleboel muziek en een fikse zit, maar uiteindelijk is het ook weer voorbij voordat je het door hebt. Een mooi resultaat moet ik zeggen.