Heavy Blanket is de band die Mascis sinds 1984 heeft met hogeschoolvrienden Pete Cougar en Johnny Pancake, die drums en bas toevoegen aan deze instrumentale tracks, maar eigenlijk is Heavy Blanket in deze release een vehikel om ‘iets’ te doen met de reeksen gitaarsolo’s en riffjes die Mascis opnam en niet in andere bandprojecten kwijt kan. Dat zijn bij momenten geniale solo’s, progressieve lo-fi grunge, aangevuld met basic bas en drums, maar zonder zang.
Van de zes op dit album is openingstrack Danny veruit de sterkste. Met een ongeveer duidelijke songstructuur en een heerlijk geluid. Ergens tussen de vroege Black Sabbath en Yawning Man in. De andere tracks hebben een veel minder duidelijke of coherente structuur en hangen enkel aan elkaar dankzij het eindeloze gepingel van Mascis.
Crushed lijkt een 70’s semi-psychedelische gitaarorgie te gaan worden en pakt dan toch de afslag naar Black Sabbath meets grungy desertrock. Titeltrack Moon Is heeft een ietwat klassieke prog-structuur en weet nauwelijks enig enthousiasme op te wekken. String Along is zowat één solo van ruim acht minuten. Een heel goede gitaarsolo van acht minuten overigens, zoals Neil Young die live al eens uit zijn gitaar ranselt, maar deze wil ik Macis nog wel eens live zien naspelen.
Eyevoid doet aan het begin vaag wat denken aan Jimi Hendrix, maar krijgt al snel de signature-gitaarsound van Mascis en Dinosaur Jr. Say It To You heeft heel zuinig toch wat vocalen (er wordt wat geneuried op de achtergrond) en is de meest slome track, met de meeste doom en gloom.
Als album stelt Moon Is een beetje teleur. Het is mooi dat deze collectie riffs en solo’s niet met één knop de computer naar de digitale vergeetput gestuurd werden. Tegelijk stellen we vast dat met een beetje meer zelfdiscipline uit riffs en solo’s toch best wel memorabele ‘gewone’ song hadden kunnen geboren worden. Applaus voor wat Mascis gitaar-technisch op Moon Is voor elkaar krijgt, boegeroep voor de luie donder die niet net iets harder zijn best deed.