Het wordt omschreven als progressieve rock en daar is best wat voor te zeggen. Tegelijkertijd is het vaak ook erg poppy, niet in de laatste plaats door de stem van Byrne. Luister maar eens naar opener Sing: de basis is lekker stevig, maar tegelijk heeft het een melodie die meer pop is dan wat anders. Het daaropvolgende Snakes is bijvoorbeeld veel meer progmetal, met hakkende riffs, een shredgitaarsolo en een paar typisch proggy wendingen. Het mag dan gelden als een soloalbum van Byrne – hij doet niet alleen bas en zang, maar ook delen gitaar en toetsen -, hij heeft ook bevriende muzikanten ingeschakeld (een drummer, een toetsenist en drie gitaristen) die volop de ruimte krijgen om van de composities echt liedjes te maken.
Over het geheel kun je dit inderdaad als progressieve rock aanmerken, maar door Sing als openingstrack te gebruiken is heel slim meteen duidelijk gemaakt dat Hedfuzy een stuk melodieuzer is dan je misschien zou verwachten. Naast dat fijne gevoel voor melodie vallen de songs ook op door de stem van Byrne. Die is relatief hoog en helder en daarmee onderscheidend in het proglandschap.
Door zich iedere keer toch weer net iets naast de gebaande paden te begeven slaagt Byrne erin een progplaat te maken die niet alleen voor de diehard proggers interessant is. Luister maar eens naar het a capella outtro van The Death, of de fraaie, ingetogen opbouw van de semi-ballad When I Come Back Down. De zang is komt in dit nummer opvallend goed uit de verf. In This Broken Throne wordt juist weer flink van leer getrokken. Het is ook een van de weinige tracks waarin het etaleren van het technisch kunnen op de basgitaar een doel lijkt. Daar is niets mis mee wanneer het gedoseerd gebeurt, zoals hier.
Over het geheel genomen is Hedfuzy dus wel degelijk een progalbum. Rockers met een wat bredere smaak moeten echter zeker ook eens luisteren.