Muzikaal is het ook wat ingetogener geworden. Misschien niet helemaal wat je zou verwachten bij vier behoorlijk jonge muzikanten. Ze lijken hun leeftijdgenoten een stuk voor in de natuurlijke ontwikkeling als muzikanten. “Missing Out” is een mooie mix van pop, blues en Americana, “Little Things” begint heel jazzy en gaat via een Steely Dan-achtig middenstuk naar een fijne climax. Het instrumentale “Going South” heeft juist heel folky feel, terwijl “Sweet Up My Soul” wel aan Little Feat doet denken.
Daarmee heb ik ook meteen de grenzen van het gebodene wel aangegeven. Løvdal heeft prima stem zonder dat die nou heel erg herkenbaar is. In dit genre is dat ook helemaal niet erg. Hij heeft bij iets meer volume wel een fijn rauw randje, waardoor het niet te braaf wordt. Løvdal lijkt in zijn composities iets speelser dan Blix, in niveau ontlopen ze elkaar echter weinig. Drummer Jonatan Eikum en bassist Lasse Kulsrud Nordby zijn dan wel heel dienende muzikanten, maar ze hebben de kwaliteiten om Løvdal en Blix van een perfecte ondergrond te voorzien. Luister maar eens naar het fijn swingende drumwerk op “Lady”.
Er staat één cover op, de Amerikaanse traditional “Amazing Grace”. Voor Nederlandse oren is dat wat raar, want hier is Mieke Telkamps begrafenisversie “Waarheen Leidt De Weg” bekender. Nou, deze versie mogen ze bij mij wèl draaien als het zover is. Het is een prachtige ingetogen versie met fraai jazzy gitaarwerk én een smakelijk orgeltje erbij. Wie verantwoordelijk is voor dat orgeltje hier en elders is nergens te vinden. Da’s best vreemd, want het is soms heel bepalend voor de songs.
Het zou zomaar kunnen dat deze band over een paar jaar op North Sea Jazz te zien is als ze hierop kunnen voortborduren. Heigh Chief is namelijk een hele knappe plaat. In een genre waar verveling en lusteloosheid op de loer ligt, weten zij het drie kwartier spannend en interessant te houden.
Heigh Chief website