HEISA – joni

Het moet van dEUS geleden zijn, en daarvóór moeten we teruggaan tot TC Matic, dat een band nog zo dwarsliggend en tegelijk zo bronstig en catchy was als HEISA op hun debuut full album joni. Ze koppelen de energie en de sound van Tool, die invloed is onmiskenbaar, aan de soms ongeleide en soms subtiele noise van Mr Bungle en Sonic Youth en voegen daar nog de grillige ritmes en patronen van de vroege postrock van Slint en Tortoise aan toe met bijna dezelfde intensiteit als Amenra of Oathbreaker. Dan zit je al met zeven referenties in bed en dat levert ofwel fantastische sex op of een lange reeks gênante situaties. Op Joni wordt het gelukkig nergens gênant.
Dat ze niet voor één gat te vangen zijn, is dus nog een understatement. Deze Belgische band ontwijkt de geijkte rockpaden met een hardnekkigheid die nog groter is dan die van een mug op je slaapkamer als je toch al de slaap niet kon vatten. Tegelijk is hun muzikale trip van post-Tool meets noise waarlijk meeslepend en zelfs verslavend. Je wordt op slag verliefd op de intensiteit die dit trio in zijn muziek brengt. De singles (Let Go, Serenity Now, Keep It, …) deden ons – als elk op zich al kleine meesterwerkjes – al watertanden en het album lost al die verwachtingen moeiteloos in. Als verzameling versterken de tracks elkaar nog.
Een radiohit op 3FM of een vrolijke passage bij De Wereld Draait Door zit er waarschijnlijk niet in. Maar dat hoeft ook niet. Wie hiervan houdt, zal er wel met heel veel passie van houden. Wereldklasse !