Met Totentanz borduurt het Duitse Hekate voort op hun prima voorganger Die Welt Der Dunklen Garten. Totentanz keert, zeker in het begin van de plaat, echter meer terug naar hun oorspronkelijke basis, neofolk. In het tweede deel van de plaat komen de klassieke invloeden meer bovendrijven. De band heeft de middeleeuwse invloed deze keer tot een minimum beperkt. Wat blijft zijn tien uiterst sterk gecomponeerde en uitgevoerde nummers. De goede productie is er mede debet aan dat dit een van de beste Hekate platen ooit is. De mix van percussie, donkere synthesizers en mannen/ vrouwenzang klinkt subliem. Elke aanvulling van andere instrumenten, zoals akoestisch gitaar en draailier, zijn duidelijk hoorbaar. Alles heeft een functie. De zang van Axel Ernst en Susanne Grosche zijn de laatste jaren verder gegroeid en vormen een steeds beter geheel met de muziek. De band flirt daarnaast regelmatig met andere bands. Zo lijken Dead Can Dance en, bijvoorbeeld, Camerata Mediolanense (luister maar eens naar het titelnummer) niet ver weg. Hekate heeft zich echter al jarenlang bewezen en een simpele vergelijking met andere bands doet deze bijzondere plaat tekort. Het is Hekate gelukt om weer een evenwichtig, maar toch gevarieerd album af te leveren. Hekate bewijst (nogmaals) dat ze een van de belangrijkste vaandeldragers van deze muziekstijl zijn.
Hekate