HeKz kan gerust gezien worden als het geesteskind van zanger/bassist/componist Matt Young die aan de wieg stond van de band in 2003, die toen nog bekend stond als The Dropouts. Menige bandwisseling later staat Matt er nog steeds en levert met Terra Nova het vierde album af. Ditmaal bijgestaan door onder meer gitaarvirtuoos Mark Bogert (Knight Area, Magoria), toetsenist Pieter Beemsterboer (ex-Black Rabbit), drummer Moynao el Buffalo (5th Avenue Hamburg), violiste Irina Markevich en als gast niemand minder dan toetsenist Adam Holzman (Miles Davis, Steve Wilson).
Aan het nieuwe album is twee jaar gewerkt en de luisteraar krijgt dan elf nieuwe composities en met drie extra versies van de singles Mayday en Too Far Gone telt het album dan de 100 minuten aan. Genoeg te beluisteren dus.
Het album voor mij bestaat grofweg uit vier delen. Het eerste deel omvat de eerste vijf composities op het album met daarbij Terra Nova II dat het (reguliere) album afsluit. Hier floreert voor mij het progressieve rockkarakter. Met Terra Nova gaat HeKz uiterst smaakvol uit de startblokken. Het is toegankelijk, spreekt meteen aan en bouwt zich mooi op. Het stemgeluid van Matt is prettig, de vaart zit er goed in en de synthesizers zijn subtiel ondersteunend, maar steken hun kop prettig op bij de aftrap van het refrein. Naar het einde toe krijgen de progressieve elementen in muzikaal opzicht ruim baan. Mark mag zich uitleven op gitaar en alles past uitstekend in elkaar. Nu heb ik de term progressieve rock gebruikt omdat dit heden ten dage erg gangbaar lijkt. Toch is de term bij het horen van Sabotage niet helemaal dekkend. Juist het absolute en aanwezige geluid van de synthesizer doet meer werken naar symfonische rock. Old-school met een moderne twist. Ook het spel met ritmes en tempowisselingen passen mooi binnen dit plaatje. Sabotage leunt op variëteit zonder dat het los zand dreigt te worden. Er is voldoende ruimte voor het individuele spel, maar uiteindelijk zijn het de afzonderlijke herkenbare ingrediënten die het een mooi symfonische spijs maken. Dat zet de band in Horizons mooi door. Ook hier weer die eightiessymforock die voor mij aan de basis ligt en ik mag er graag naar luisteren. Ergens doet de compositie me ergens aan denken (misschien iets van Iron Maiden), maar uiteindelijk besef ik dat de melodie en de zanglijn gewoon meteen zo vertrouwd overkomen. Uptempo zet HeKz de lijn der verwachting verder voort met een straffer huzarenstukje met de titel Mayday. Hier komen symfo en prog bij elkaar en wordt er een fikse portie bij elkaar gejamd waarin ritmes souplesse tonen en riffs en instrumentenclashes tot de basis lijken te horen. Voor de liefhebber van instrumentale prog is dit smullen wanneer de leden van HeKz elkaar weten uit te dagen. Als vanzelf loopt Mayday over in So Far Gone. De storm is wat gaan liggen, de branding trekt zich rustig terug in deze gevoelige compositie. Hier is ruimte voor fijn gevoel, voor ragfijne emoties en voor de stilte. Daarmee is voor mij deel I van het album ten einde en start deel II met The Tower.
Het verschil zit hem voor mij in het gevoel dat ik krijg bij het beluisteren van dit deel. Het neigt meer naar een rockmusical zoals Jesus Christ Superstar. Toch wel progressief/symfonisch maar dan met een bepaald moeilijk te omschrijven gevoel. In The Tower is het sowieso het stemgeluid van Matt dat centraal staat aan het begin. Het is ook echt een verhaal dat de luisteraar hier te horen krijgt. Dat neemt niet weg dat het hele arsenaal aan instrumentarium en nog meer zich flink te buiten gaat aan een overrompelend stuk spel. De grunt die wordt ingezet past daar helemaal bij. Maar zoals de seizoenen wisselen, is dat zeker ook het geval in The Tower met de muzikale aanpak.
Het idee van een rockmusical blijft in mijn hoofd hangen bij het beluisteren van Lifeline, Too Far Gone (dat licht refereert aan de rockopera’s van Avantasia) en I Am The Thrall, dat qua sfeer en karakter in alle ‘rustigheid’ voor mij dit deel afsluit.
Deel III staat op zichzelf en is het magnum opus. Dit is een met bijna vijfentwintig minuten een compleet album op zich. Een rockopera met alle progressieve rockfacetten in zich. Het is de welbekende muzikale reis die je samen met HeKz mag beleven. Een reis die je het beste alleen ervaart met het geluid op vol volume. HeKz mag zich, Avantasia is al genoemd, voor mij met The Silent Man in het rijtje van Theocracy zetten. The Silent Man klinkt vertrouwd, maar dat neemt niet weg dat je continu uitgedaagd wordt door het spel van ritme en stijl dat in een precair evenwicht wordt gehouden door een gevoel van saamhorigheid. Zelfs op de momenten dat gitaar, synthesizer en trompet elkaar proberen af te troeven. Een stabiele en herkenbare ritmesectie moedigt alles aan en houdt deze laverende muzikale koers steeds op de juiste stip aan de horizon. Muzikaal slingeren is toegestaan, maar uit de bocht vliegen namelijk niet.
Terra Nova II sluit het album af en houdt de prog-/symfocirkel rond.
Het laatste deel op het album omvat een akoestische en single versie van Mayday en de single versie van Too Far Gone. Dat krijg je er extra bij.
Terra Nova is een fikse portie muziek die je voor je kiezen krijgt. Om het album goed te kunnen doorgronden is een klein beetje geduld nodig, maar dat is vaker het geval bij goed geproportioneerde, doch meer complexe albums. Het kan ook zomaar zijn dat je uit je comfortzone wordt gehaald door de muzikale escapades van HeKz, maar daar kun je gerust aan toegeven.
Mooi album.