Heleven – Into The Oceans

Gelukkig blijven bands zichzelf uitdagen om grenzen te doorbreken en genres met elkaar te laten versmelten. Daar is Heleven geen uitzondering op. Opgericht in september 2016 hadden ze als doel om dan ook ‘grenzenloze’ muziek te gaan maken. Het resulteerde in het debuut Medusa’s Love Story in 2019. Eenmaal op dreef is Heleven verder gaan werken aan hun doel en brengen half maart de opvolger Into The Oceans uit via Art Gates Records.
Dat doorbreken van grenzen is voor mij niet overdreven duidelijk aanwezig op het album. Ik merk wel dat het plekje in mijn hart dat al dertig jaar gereserveerd is voor een goede portie grunge, zich weer vol bloed pompte en hartelijk begon te kloppen. Het geluid van Heleven grijpt terug op het geluid van Alice In Chains en combineert dat met het eigentijdse geluid van het Britse Xilla met Leigh Oates achter de microfoon. Zanger Higinio Ruiz maakt met zijn stemgeluid eenzelfde lekker gevoel los in mij.
Het album start sterk met Escape Room. Er is geen ontsnappen aan want de compositie bouwt zich sterk op. Er wordt steeds gewerkt naar een kleine krachteruptie waarbij het lijzige wat nasale stemgeluid de sfeer bepaalt en het muzikale decor extra doet grooven. En grooven kunnen de heren van Heleven. Ook titelnummer Into The Oceans is gezegend met een dijk van een groove en hier krijgt mijn oude grunge-gevoel die extra kick waar ik het al over had. Het is echter grunge met een meer pittig en scherper randje. Ergens beweegt Heleven zich muzikaal enigszins in de richting van Gojira hier, maar ook in bijvoorbeeld de compositie Mistakes. Bassist Kike Martin en drummer Matias Farná duwen het geheel krachtig naar voren terwijl gitarist Alvaro Castilla in zijn eentje als een gitaarwals over je heen komt. In Mistakes wordt dat nog eens aangevuld met een trage en verwoestende groove die als warme magma naar je toe kruipt.
Wanneer we terug grijpen naar de tijd van Alice In Chains zou The Wings I Need To Fly zomaar vergeleken kunnen worden met de sfeer op het album SAP van AIC. Iets krachtiger maar met eenzelfde passie in zich is Promised Land dat weer gevolgd wordt door een zeer rustig Rise Again dat als tussendoortje de opmaak lijkt te zijn voor The Hurrican waarin Heleven de versterkers weer naar vol volume heeft gedraaid en het tempo is opgeschroefd.
The Hurrican past uitstekend in het straatje op Into The Oceans en bewijst, samen met Lesson Learned, Broken en Down, dat Heleven strak en stevig in het zadel zit wat betreft het schrijven en spelen van composities die consistent van kwaliteit zijn. Ze weten passie, energie en kracht in balans te houden en nagenoeg alle composities hebben een goede stevige basis van waaruit de rest is opgebouwd. De zang van Higinio spreekt mij zeer zeker aan en liefhebbers van Alice In Chains en Leigh Oates zullen hier ook van gecharmeerd zijn.
Into The Oceans is daarmee over de hele linie een album dat zeer aantrekkelijk is en waar ik eigenlijk geen slecht moment kan vinden. Heleven heeft het evenwicht tussen kracht en passie/emotie duidelijk gevonden en netjes uitgevoerd. Ten aanzien van het artwork past de hoes daarbij mooi in het rijtje van Emile Bulls (Sacrifice To Venus) en Spin My Fate (Tides), maar dat terzijde.