Helion Prime – Terror Of The Cybernetic Space Monster

Stevige, melodieuze en goed in het gehoor liggende powermetal uit Sacramento, Verenigde Staten.
In een klein uur tijd komen in een hoog tempo negen titels voorbij. Het nieuwe album is de opvolger van het alom geprezen debuut uit 2016 en de verwachtingen zijn dan ook hoog. Het is nu voor de eerste keer dat de volledige bandbezetting op een album te horen is. Oprichter en gitarist Jason Ahscraft heeft een ijzersterk album gecomponeerd. Het album gaat in grote lijnen over de menselijke beleving van onze strijd tussen goed en kwaad.
Er is wel een groot verschil met het eerder uitgebrachte werk. De band begon als kwartet en had zangeres Heather Michele die de vocalen voor haar rekening nam. Op het nieuwe album horen we geen zangeres, maar een zanger. Sozos Michael heeft de plek bij de microfoon ingenomen. Ook hij is opgetogen over het nieuwe album. Ondanks dat Ashcraft de componist is, staat hij wel degelijk open voor input en suggesties vanuit de band. De band is tegenwoordig een vijfkoppig rockmonoster en bestaat naast de twee eerdergenoemde muzikanten nog uit gitarist Chad Anderson, bassist Jeremy Steinhouse en drummer Alex Bosson.
Het album opent met Failed Hypothesis dat na een rustige intro met wat space klanken explodeert in een stevige gitaarpartij. Het instrumentale nummer wordt gevolgd door A King Is Born. Gierende gitaren en dreunende drums zorgen voor een waar spektakel. Op het album verzorgt Brittney Hayes (Unleash The Archers) de vrouwelijke vocalen, en de combinatie met de stem van Michael doet het erg goed. Ook Bury The Sun is een nummer dat in de hoogste versnelling gespeeld wordt, en dan is er heel even een rustpuntje bij de piano intro van Atlas Obscura. Maar ook hier gaan alle registers open na de intro. In het nummer zelf wordt er teruggevallen op de piano partij en horen we de stem van Hayes, met en zonder begeleiding van Michael.
Ook Spectrum wijkt wat af van de andere nummers. Het is niet meedogenloos snel of hard, ook hier valt het tempo af en toe wat terug. Net als bij de andere nummers valt het gebruik van de koortjes op. Alles past precies in elkaar. Absoluut hoogtepunt en tevens uitsmijter van het album is het titelnummer. Het hele nummer duurt maar liefst zeventien minuten en muzikaal gezien is het bonte mix van stijlen. Het begin is intiem en rustig. Onder muzikale begeleiding van een piano horen we Hayes zingen. Al snel wordt de stem van Michael ook hoorbaar en laat hij horen ook bij rustige nummers zeer goed uit de voeten te kunnen. Het nummer schiet dan ineens in de hoogste versnelling en de luisteraar wordt bedolven onder een muur van geluid. Deze wisselwerking gebeurt een paar keer in het nummer, er wordt gewisseld tussen piano en agressieve gitaar riffs.
De conclusie na het beluisteren is dat de groep een bovengemiddeld album heeft afgegeven. Het is een album dat geen moment verveelt en een absolute must voor de fan.