Helldorado is elk jaar een mooi feestje waar de echte rock ‘n’ rollers zich net zo thuis kunnen voelen als de metalheads. Ook dit jaar lopen Turbojugend vestjes weer langs langharig tuig met Megadeth en Napalm Death patches. Er zijn in het begin wat problemen met het internet en daardoor de muntjesautomaten, maar als dat weer in orde is staan daar geen lange rijen. Ook het verkrijgen van een biertje is geen probleem. Het eten in de gezellige food court met wat meer feestelijke muziek is ook dit jaar weer prima in orde gelukkig.
Maar goed, de muziek… We zagen zoveel mogelijk van de bands op de drie verschillende podia. Namelijk…
LION STAGE
Aan het Spaanse Angelus Apatrida de eer om af te trappen. De heren spelen oude school Thrash Metal waarin snelheid en rauwe vocalen het fundament zijn. Met Give’em War wordt de snelheid opgeschroefd en horen we Thrash zoals het bedoeld is. Afsluiter You Are Next is het oudste nummer op de setlist en herbergt enorm veel kracht. De samenzang in de nummers behoort tot de hoogtepunten van deze set. Angelus Apatrida laat hun laatste twee platen deze middag centraal staan en dat leidt tot een succesvolle presentatie. Deze Spanjaarden geven een vurige show. (JW)
Prong stond onlangs nog op het tevens Eindhovense Dynamo Metalfest. Hoewel ik fan ben van hun albums, zeker de eerste paar, kwam het toen niet helemaal op me over. Helaas blijkt dat vandaag ook weer het geval. Ik kan er niet helemaal de vinger achter krijgen waarom. Op de één of andere manier weten ze live die crunchy gitaarsound niet te vangen. Gedurfd beginnen ze meteen met de knallers Test en Whose Fist Is This Anyway waarbij ze het kruit wel een klein beetje meteen verschieten. (JvdS)
Sacred Reich schiet gelijk uit de startblokken met het riff-based Divide & Conquer. De laatste plaat is alweer vier jaar oud, maar Phil laat doorschemeren dat er een nieuwe plaat aankomt. Vooralsnog moeten we het dus met Awakening doen, waarvan ook Manifest Reality en Salvation gespeeld worden. De politieke Thrash trekt veel bekijks, want de zaal is goed gevuld. Phil is spraakzaam en samen denken we terug aan Dymamo ’89. Who’s To Blame mag op vocale ondersteuning rekenen en de heren spelen ultrastrak. The American Way en Surf Nicaragua zijn classics binnen het Thrash genre en worden op deze namiddag naar behoren uitgevoerd. Sacred Reich mag dan wel oud zijn, versleten nog lang niet. Het is uitkijken naar die nieuwe plaat. (JW)
Death Angel heeft 50 minuten om de Lion Stage plat te spelen met hun energieke Thrash Metal. Onder leiding van pompende riffs komt de klassieker Voracious Souls vroeg in de set voorbij en dat weet de aanwezigen wel wakker te krijgen, gezien de pitreacties. Boegbeeld Mark maakt goed gebruik van de ruimte op het podium en verplaatst veelvuldig van kant. Stemproblemen zijn er vandaag niet bij en ook na al die jaren zijn de hoge krijsen perfect. De krachtige solo’s in combinatie met de opzwepende zang zorgt altijd voor beweging bij het publiek, zo ook vandaag. Daarnaast bedanken ze ook nog even Eindhoven, want deze stad is speciaal voor Death Angel. The Dream Calls For Blood wordt opgedragen aan alle metalheads en outcasts in deze wereld en kan rekenen op luid gekrijs. De iconische klanken van The Ultra-Violence doen zijn intrede, waarna deze worden opgevolgd door Thrown To The Wolves. De Lion Stage veranderd in een kolkende pit en de ruimte bereikt zijn kookpunt, exact hoe het hoort. Death Angel overheerst en bewijst waarom ze zo’n graag geziene gast zijn in Eindhoven. (JW)
Ener der groote namen op dit affiche zijn de Melodeath (mede)grondleggers van Carcass. Wellicht een aparte naam op deze line up, maar het brengt een welkome afwisseling met zich mee. De gebrachte Death Metal kent de nodige breaks en blijft verfrissend door de hoeveelheid riffs. De gitaartandem van Jeff en Bill dendert vandaag lekker door en we krijgen een scala aan geweldige riffs gepresenteerd. Het blijft een bijzonder aanzicht dat deze grootheden voor een halflege zaal staan te spelen. Wellicht heeft dat te maken met het feit dat Peter Pan Speedrock zo aan hun set gaat beginnen. De setlist is heerlijk variërend en haalt inspiratie uit de meeste albums. We krijgen een mooie samenvatting van hun discografie. Zo krijgen we nummers als Kelly’s Meat Emporium, Corporal Jigsore Quandary en natuurlijk het baanbrekende Heartwork. Alles wordt met (letterlijk) chirurgische precisie uitgevoerd. Al met al een oerdegelijk optreden. (JW)
Life Of Agony’s Mina Caputo is vandaag in vorm. Waar haar stem de laatste optredens wat aan kracht te hebben ingeboet klinkt ze deze keer uitstekend en worden de lagere noten eer aan gedaan. Met een integrale vertolking van de alweer dertig jaar oude klassieker River Runs Red is het gevoel van nostalgie groot in de zaal. Diverse fans hoor ik enthousiast zeggen hoe groot de impact dat album op hun leven was. Mina blijkt niet helemaal blij met de security crew en maant ze dat ze beter moeten opletten. Gitarist Joey Z blijkt jarig en wordt ook nog even op het podium gefeliciteerd inclusief taart die echter al gauw wordt gesloopt. (JvdS)
COBRA STAGE
Het Belgische Post Metal trio Psychonaut mag als eerste aantreden op de Cobra Stage. Met enkel één gitaar, bas en drumstel weten de heren een muur van geluid te creëren. Met Violate Consensus Reality brengt Psychonaut ons een meesterlijke creatie. Het blijft jammer dat de vocale bijdrages van Stefanie en Colin van een bandje afkomen, maar dat doet niets af aan het hypnotiserende geheel dat deze heren hier neerzetten. Tijdens het instrumentale All I Saw As A Huge Monkey laten de heren uitmuntende gitaarpartijen horen. Snelle riffs worden afgewisseld met scherpe baslijnen, waardoor dit objectief één van de betere nummers uit het oeuvre is. Bij The Fall Of Consciousness klappen de voorste regionen mee op de wonderschone introriff en met slechts vijf nummers komt er al een einde aan dit strakke optreden. Psychonaut verdient meer speeltijd, want dit smaakt naar meer. (JW)
Blood Command noemt hun muziek death pop. In frontvrouw Nikki Brumen hebben ze hun eigen Sporty Spice. Gehuld in korte sportbroek en dito topje springt ze energiek over het podium terwijl ze haar teksten in de microfoon gilt. Als een metal Betty Boop heeft ze er duidelijk veel plezier in ons een beetje te shockeren of juist te verleiden met sexy poses en door haar drankje langzaam uit haar mond te laten sijpelen. De beukende riffs doen ons headbangen, de opgewekte passage springen. Om de poppy glamfactor nog even te verhogen kleed Nikki zich nog om in een rode glitter Adidas outfit. Toch is er ook een serieuzer momentje als Nikki vertelt dat hun nummer Forever Soldiers Of Esther is opgedragen aan de pas overleden moeders van haar en gitarist Yngve Andersen. Voor een deel van het publiek is het even wat onwennig. Deze over the top act is wel even wat anders dan die van een doorsnee boze metalcore band. Echter, het enthousiasme van de band blijkt aanstekelijk en uiteindelijk krijgen ze bijval. Een energieke act! (JvdS)
Het Belgische Brutus verovert in rap tempo het Europese vasteland. Geen wonder dat ze relatief laat geprogrammeerd staan. Stefanie en haar bandleden vangen aan met hun bekendste hit War. Net zoals hun landgenoten van Psychonaut creëren zij lagen van geluid en dat met louter dezelfde instrumenten. Het bijzondere aan Brutus is dat Stefanie zowel de vocalen als de drums voor haar rekening neemt. Haar nasale stem is een hit or miss, maar kwalitatief opperbest deze avond. De eclectische show wordt bijgestaan door een extreme lichtshow die de sound van Brutus perfect aanvult. De combinatie van Post-Metal, dissonante Noise en sferische overgangen werkt voortreffelijk en maken deze show een genot om naar te kijken. Het gedraaide drumstel biedt ons de mogelijkheid om een glims van de frontvrouw op te vangen, zodoende kunnen we mee genieten van de bovengemiddeld harde aanslagen. De zweverige, repeterende riffs brengen ons in een staat van hypnose en nemen ons allen in een greep. De sprankelende blikken van het publiek spreken hierbij boekdelen. De krakende bas, de rauwe vocalen, de harde drums en het creatieve gitaarwerk vormen één geheel en het is dan ook fascinerend om te zien met hoeveel gemak Brutus traag en zwaar afwisselt met sferische, cleane passages. Dat vanavond het gros van de nummers van hun nieuwste plaat Unison Life af zijn gekomen is verre van erg. Deze plaat kreeg immers louter lovende recensies. Het overweldigende slotapplaus is volledig terecht. Brutus neemt ons mee op reis en is iedere seconde voortreffelijk. (JW)
Natuurlijk mag Peter Pan Speedrock ook dit jaar niet ontbreken. Als Eindhovense publiekslieveling, wat wel blijkt uit de vele shirtjes met hun naam in het publiek, krijgen ze moeiteloos de zaal ramvol. En tja, natuurlijk is Dikke Dennis er ook weer bij om de stomende rock ‘n’ roll act van een komische noot te voorzien. Wie meer hulde verdient weet ik niet, Dennis omdat hij durft te crowdsurfen, of het publiek dat ze hem zo makkelijk rond weten te dragen. Deze band heeft intussen alleen maar klassiekers en de moshpit is dan ook continue in volle beweging. (JvdS)
Over Peter Pan Speedrock gesproken. Het is niet vreemd dat frontman Peter van Elderen goedkeurend naar Gluecifer kijkt. Tenslotte tapt deze band wel een beetje uit hetzelfde vaatje, maar dan net wat minder rauw en smerig. Vanaf de aftrap Get The Horn blijft het tempo er redelijk inzitten, ondanks dat elke bindtekst een ‘’speuluh!’’ uit de zaal oproept. Wellicht is het verhaal dat Black Book Lodge gaat over hoe Noren kerst vieren met boekverbrandingen inderdaad wat langdradig. Maar het is toch wel grappig dat frontman Biff Malibu dat verhaal begint met het feit dat onze Sint vandaag weer in het land is. Goed opgelet. Dat het publiek nog niet moe is blijkt uit de enthousiaste moshpit waarbij regelmatig het vier de lucht in vliegt. Feestje! (JvdS)
TARANTULA STAGE
An Evening With Knives speelt vandaag een thuiswedstrijd. Dat garandeert dat het al lekker vol is in de zaal, want vrienden, familie en trotste stadsgenoten willen dat natuurlijk niet missen. Sowieso staat deze band altijd als een huis. De combinatie van gelaagde gitaarpartijen met stuwende bas en drums die prima spelen met de hard-zacht dynamiek is perfect om lekker op gang te komen voor het publiek. Deze mannen kunnen je net zo goed meeslepen in een hypnotiserende riff als laten headbangen door een ronkende, meer staccato riff. (JvdS)
De supergroep Splinter heeft leden van Death Valley, Birth Of Joy en Vanderbuyst in de gelederen en brengt daarmee al de nodige ervaring met zich mee. De swingende rock weet slechts een select groepje echt enthousiast te maken, maar een track als Brand New Future zit boordevol energie en de uitgebreide toetsensectie tijdens dit nummer weet zeker te imponeren. De beweeglijke zanger steelt met zijn extravagante danspassen de show en toont zich een echter entertainer. Deze Hagenezen vermaken zichzelf en de fans, terwijl de rest statisch de muziek tot zich neemt. (JW)
Speedmobile, bestaande uit de ritmesectie en bassist van Peter Pan Speedrock (Bart Everhand en Bart Geevers) en zanger/gitarist Jeroen Haamers van Batmobile laten ons even zien en horen hoe echte vuige, opgefokte rock ‘n’ roll klinkt. Jeroen mag dan diverse keren de spot drijven met zijn leeftijd, zijn zang en gitaarspel vlammen. Met regelmatig uitgestoken tong, zijn gitaar soms ondersteboven houdend speelt en zingt hij alsof de duivel op zijn hielen zit. En of het nu hun eigen nummers zijn, zoals The Devil Is My Witness dat vandaag een live debuut krijgt, of een Motörhead cover het publiek is wildenthousiast.
Carnivore A.D. is dat nog wel Carnivore? Natuurlijk vooral bekend als de band die gefront werd door Type O Negative’s legendarische Peter Steele is alleen nog drummer Louie Beato van de originele 1982 bezetting over. Natuurlijk is gitarist Marc Piovanetti die in 1987 bij de band kwam ook nog wel the real deal te noemen. Nieuwe zanger/bassist Baron Misuraca is geen Peter Steele, maar eerlijk is eerlijk, hij heeft toch ook wel een imponerende gespierde gestalte en zo af en toe klinkt de diepe stem van Steele toch ook wel uit zijn mond. De eerste paar nummers klinkt het geluid wat blikkerig maar gaandeweg komt daar verbetering in. Een stukje nostalgie doet bij veel oudere mensen in het publiek een brede glimlach op het gezicht toveren. (JvdS)
Terwijl iedereen bij Life Of Agony staat, verplaats ik mij naar de kleine Tarantula Stage. The Coffinshakers maken een combinatie van Rock, Horror en Country, en dat weet me nieuwsgierig genoeg te maken om een kijkje te nemen. In een halfvolle zaal brengen Rob en consorten een easy-listening show ten gehore. De vrolijke, doch duistere muziek doet het meer dan prima op dit late tijdstip en doet denken aan een combinatie van Johnny Cash en Nick Cave. Het oude Black Sunday bevat een aantal enthousiaste uithalen en wordt hier goed ontvangen. De dansbare mix valt goed te behappen en biedt een aangename verrassing aan iedereen die geen interesse heeft in de headliner van vandaag. Terwijl iedereen beweeglijk op en neer gaat, krijgt de bassist het klaar om zelf doodstil te staan. Het swingende Necromancy krijgt een aantal vuisten in de lucht en kunnen de fans hun beste dansmoves etaleren. Deze Zweden zijn een onverwacht hoogtepunt van dit festival. (JW)
Tekst: Jochem van der Steen & Jordy Weustenraad
Foto’s: Istvan Bruggen