Het ging snel met Helleruin. Met hun eerste album, War Upon Man speelde de band zich gelijk op de kaart van zowel pers als fans. Rauw, compromisloos en trve was deze eerste worp koren op de molen van veel black metal fans. Ook live wist de band te overtuigen, o.a. op de Eindhoven Metal Meeting Pre-Party. Nu is daar het altijd moeilijke tweede album. Hoe maak je de verwachtingen van een zo goed ontvangen debuut waar?
De razendsnelle blastbeats, tremolo riffs, en wanhopige schreeuw van frontman Carchost zijn allemaal pure second wave black metal. Nou met ‘’frontman’’ doen we Carchost tekort. Hij nam op dit album wederom naast de vocalen alle instrumenten voor zijn rekening én de mixing en mastering. Geraffineerd geplaatste, melodieuze uptempo stukjes waar live de vuisten bij in de lucht kunnen zorgen voor een paar adempauzes tussen het demonische venijn. Dit alles wordt omlijst door een handjevol lichter te verteren melodielijntjes in de stijl van een Uada of Mgła.
Het instrumentale middenstuk All Shades Of Ferocity speelt effectief met atmosfeer en ruilt de pure felheid in voor een meer dungeon synth-achtige compositie. Een mooi rustpuntje, dat de impact van de krachtige riffs van het daarop volgende Riddles In Devil’s Tongue maximaliseert. De cowbell op het einde van het nummer is verrassend, maar wat mij betreft altijd welkom.
Met dit album bekrachtigt Helleruin de status als één van de beste Nederlandse black metal bands. Ongetwijfeld gaan ze hiermee ook buiten de landsgrenzen nog meer aandacht krijgen.