Een tijdje terug stuitte ik op Call From the Abyss. Een single voor het vierde full-length album van het Californische Hemotoxin. Ik had nog nooit eerder van de band gehoord maar werd direct weggeblazen. De Death liefhebber in mij leefde helemaal op van de thrashy, progressieve klanken die mijn oren in knalden. Reikhalzend keek ik dan ook uit naar het album When Time Becomes Loss. Kan de band het niveau van de single evenaren? Met hoge verwachtingen start ik de plaat op.
De band is opgericht in 2010 door Michael Chavez, die we ook kunnen kennen uit de band Ripped to Shreds. De band heeft veel line-up veranderingen gekend en ook voor dit album recruteerde Chavez nieuwe manschappen. Meest opvallende naam is daarbij drummer Scott Fuller, die bekend is van Havok, Abysmal Dawn en zelfs ooit bij Morbid Angel achter de kit zat. Met Morbid Reflections weet de band direct de toon te zetten. De riffs, de bas en zelfs de vocalen doen direct denken aan de legendarische Chuck Schuldiner. Progressieve thrashy death metal staat op het menu en laat Hemotoxin nou net dat recept bijzonder goed kennen. Chavez zijn stemgeluid hangt tussen dat van Schuldiner en Revocation’s Dave Davidson in. Ook muzikaal zijn er zeker vergelijkingen met die laatste te trekken. De riffs hebben een heerlijk onorthodoxe, progressieve inslag en het drumwerk is om de vingers bij af te likken.
Opvolger Call from the Abyss trekt die lijn door met misschien wel een van de beste riffs die ik in tijden heb gehoord. Een ongekend gave track die zich oprecht kan meten met het beste wat er op Symbolic of The Sound of Perseverance te vinden is. Opvolgers Malediction en Abstract Commands blijven boeien met duizelingwekkend snelle progressieve thrash riffs en drumpartijen. Het is echt een genot om deze stijl death metal in 2024 eens terug te mogen horen. Wat deze plaat zo knap maakt is dat een en ander die overduidelijke nineties vibe heeft en toch tijdloos klinkt. Je zou de plaat bijna een lofzang aan de Morrisound Studios noemen, zo knap is de stijl uitgediept op dit album.
Ik wil de plaat echter niet afdoen als enkel een eerbetoon aan die vervlogen tijd. Daarvoor zijn de riffs, melodielijnen en songwriting skills van de heren veel te goed en memorabel. Men pakt alles van wat er zo goed was aan ‘toen’ en trekt het toch de eenentwintigste eeuw in. Luister maar eens naar de verwrongen baslijn na het prachtige akoestische intro van Conscious Descent. Of wat dacht u van het heerlijk smaakvolle soleerwerk in Reborn in Tragedy? Zwakke broeders zijn er eigenlijk niet te bekennen op When Time Becomes Loss. De laatste twee tracks, eerder genoemde Reborn in Tragedy en het afsluitende titelnummer vallen echter wel in positieve zin op. De nummers zijn met vijf minuten net iets langer dan de rest. Dit iets ruimere tijdspad lijkt de nummers net iets meer adem te geven, wat de toch al sterke composities verder ten goede komen.
Wat een ongelofelijk gave plaat is deze When Time Becomes Loss geworden. Het album is een feest van herkenning voor de liefhebbers van Schuldiner en de Morrisound sound en tegelijkertijd kunnen de composities stevig op eigen benen staan. De riffs, melodielijnen en drumpartijen zijn van een tijdloos niveau en het album bouwt naar een prachtige climax. Met nog geen dertig minuten muziek laat Hemotoxin ons smachtend naar meer achter. Liefhebbers weten genoeg; blinde aanschaf dit.