Henry Rollins begon als zanger van de hardcore band Black Flag en was een voorbeeld voor alle kleine, tourende bands. Na Black Flag start hij zijn eigen Rollins Band en is hij als acteur in verschillende films te zien. Daarnaast blijkt hij ook een geweldig verhalenverteller. Een talent dat hij eerst etaleert in verschillende boeken, maar later op het podium toont in een reeks van spoken word sessies. Vanavond geeft hij zo’n optreden in de grote zaal van het Tilburgse 013.
Het podium is kaal. Meer dan een microfoon heeft Henry niet nodig. De toon wordt gezet met een uithaal naar de anti-wetenschapsmensen die, door het weigeren van mondkapjes en vaccinaties volgens hem er verantwoordelijk voor waren dat deze tour moest worden verplaatst. Vanaf dat moment weet hij indruk te maken door zonder slokje water tweeëneenhalf uur lang ons met zijn verhalen te vermaken maar ook aan het denken te zetten.
Sommige verhalen en opmerkingen, zoals hoe Madonna nooit zal sterven, of hoe het met de as van zijn moeder afliep zijn geestig. Andere zijn verrassend en spannend, zoals zijn relaas over hoe hij in aanraking kwam met een Finse inbreker. Voor de hardcore fans zijn er ook mooie anekdotes, zoals die over zijn vriend, Ian MacKaye die met Minor Threat en Fugazi net zo invloedrijk was in de hardcore scene. De zelfspot is groot als hij aangeeft er waarschijnlijk over een jaartje niet meer te zijn, want hij is een oude man. Iemand die misschien herkend wordt door jongere punkfans, maar die dan wel refereren naar hun grootouders. Die zelfspot maakt de indrukwekkende, nog steeds gespierde gestalte tegelijk heel beminnelijk. Wat hem ook siert is hoe hij open staat voor verandering en de rol van de jeugd daarin toejuicht en niet in de weg wil staan.
Als verteller is Henry net zo vermakelijk en relevant als hij was als zanger. Dat heeft hij deze avond weer bewezen.