Heretic + Doyle – Dynamo (Eindhoven) 07/02/2017

Horrorpunk en metal op het programma vandaag. De zaal is vol verwachting van een levende legende en er zijn dan ook oudere en jongere punks te vinden naast wat charmante dames die fan zijn van het meer gekostumeerde aspect van de band, zeg maar de cosplay-generatie.
Ik dacht al dat de kleine zaal van Dynamo wellicht een beetje klein zou zijn voor een band als Doyle maar ook het podium blijkt aan de kleine kant. Dat komt echter vooral omdat er twee drums staan, die van Heretic en die van Doyle. Volle bak dus op het podium, maar ook in de net niet uitverkochte zaal.
Het Eindhovense Heretic dat dus de avond mag openen timmert intussen al flink wat jaartjes aan de weg. Hun mix van rock ‘n’ roll, punk en black metal is een prima voorproefje voor de hoofdact. Zanger-gitarist spoort het publiek regelmatig aan om helemaal los te gaan, en ik moet zeggen ik heb slechtere pogingen gezien. De band is vanavond extreem in vorm en rocken als de pest. Ook mooi te zien hoe sympathiek de heren zijn, hun gigantische bassist is niet te flauw om wat extra aandacht te geven aan een super jong ventje voor bij het podium.
Heretic sluit zoals altijd af met Berzeker hun nummer met de meeste singalong potentie en tegen die tijd baden ze dan ook zowat in het zweet. Dat is rock ‘n’ roll, luitjes! Iets waar Rockcity zeker trots op mag zijn.
Even later komt Alex Story (tevens frontman van de coole undergroundband Cancerslug) het podium opgevallen, letterlijk. Ineens is daar dan ook de imposante verschijning van Doyle Wolfgang von Frankenstein, hoewel alleen de gitarist van de band toch ook het boegbeeld en de naamgever van deze band. Dat is natuurlijk vanwege zijn (voormalige) deelname aan legendarische horrorpunk band The Misfits. Samen met Brandon Pertzborn (drums) en Brandon Strate (bas) zijn ze Doyle.
Ze gaan van start met Abominator, niet gek gekozen want het is het titelnummer van hun laatste album. Daarna volgt een aardig afgestemde mix van de meer metal nummers van Doyle (Valley of the Souls, Head Hunter) en Misfits hits als Last Caress, Green Hell en Die Die Die. Het is vooral bij deze Misfits songs dat de zaal wat klein aanvoelt en meer wel dan niet uitverkocht. Deels komt dat omdat naast het podium een stellage staat van waar de gitaartechnicus om de zoveel nummers Doyle een nieuwe gitaar aangeeft. Dat scheelt toch weer een paar meter die je goed kunt gebruiken als de moshpit losbreekt op dergelijke klassiekers.
Alex praat de nummers aan elkaar door steeds verschillende variaties te doen van “This is a love song, you can dance to it” en “This is a singalong”. In het begin wat irritant, op het laatst toch wel lachwekkend.
Muzikaal is het optreden prima in orde. Het zijn allemaal gewoon supergoede nummers en goede artiesten. De setlist is perfect afgewisseld waarbij punk en metal zich zo opvolgen dat het nergens saai kan worden. En hoe heerlijk meebrullen is het op donkere, maar catchy nummers als Cemetery Sexx of Dreaming Dead Girls met hun uitgebreide verwijzingen naar laatste taboe necrofilie.
Het voelt bijna onwerkelijk dicht bij Doyle Wolfgang von Frankenstein te staan met zijn superheld-achtige spierbundels, hoekige kaken en make-up. Je hebt werkelijk het gevoel naar een leven stripfiguur en toch een beetje levende legende te kijken. Zijn karakteristieke manier van spelen en de grootse bewegingen waar hij mee op zijn snaren inhakt zijn prachtig om naar te kijken.
Alex Story zweet zich rot en gooit zijn stem volledig in de strijd.
Toch lijkt er iets te missen. Dat iets is dan toch dat het allemaal net wat teveel by-the-numbers lijkt. Weinig interactie met het publiek. Nergens noemen ze de naam van de zaal of de plaats. Ook zijn ze supersnel weer van het podium af, dus kans om even een hand te schudden of iets dergelijks is er ook niet. Wellicht nog te verwachten van Doyle, die net voor grote zalen heeft gestaan bij de Misfits-reünie, maar van een underground artiest als Alex (met een zwaar fanatieke fanclub, Slugcult) had ik toch net wat meer verwacht. Eigenlijk was het me dan toch net iets te gelikt en commercieel voor The Basement.
Een dag later voel ik me minder teleurgesteld, tenslotte was het op zich een goede show en prachtig om Doyle van zo dichtbij te kunnen meemaken. Ik besef alleen dat soms verwachtingen simpelweg te groot zijn om waar te maken.