Genoeg mensen dragen nog duidelijk the Misfits een warm hart toe om de kleine zaal van Dynamo uit te verkopen. Terecht ook, want de hoofdact van vanavond heeft aan het roer gestaan van enkele van hun meest populaire songs. Als je dan zo iemand van dichtbij kunt bewonderen kun je dat ook niet laten schieten.
Heretic speelt een thuiswedstrijd vanavond. Frontman Thomas geeft dan ook aan al vanaf 3 uur dronken te zijn. Hij heeft ook niet van ver hoeven komen, dat scheelt natuurlijk. Het is natuurlijk een no-brainer dat deze band de avond opent. In 2017 stonden ze namelijk ook als opener bij die andere Misfits-held, Doyle.
Behalve de look en attitude heeft Heretic zeker de songs om de zaal van horror-punks te vermaken. Neem Black Metal Punks, dat meteen de muziek van de band uitstekend weet te beschrijven of Slaves Under Satan (dat halverwege heel even Kroket met Satésaus wordt). Traditiegetrouw wordt afgesloten met het opzwepende Berzerker wat dan ook resulteert in de kleine pit waar Thomas al even op zat te wachten.
Het is een beetje jammer dat die losgekomen energie wat in lijkt te zakken met Witches of Doom. Wat me gelijk opvalt is dat in plaats van een bassist er een toetsenist staat. Iets wat me op hun albums nog niet eens was opgevallen. Live komt wat mij betreft de sound van de toetsen misschien net wat te veel boven de gitaar uit, wat ten koste gaat van het rauwere randje.
Toegegeven, de band heeft best lekker grooves dat een Southern / Pantera sfeertje geeft. Vul dat aan met wat Type O Negative invloeden een een zanger met een dijk van een strot (en baard) en muzikaal staat er zeker iets niet onverdienstelijks. Het heeft echter niet de energie van de opener en staat misschien ook wel wat te ver af qua sound van de volgende act. Het publiek is ook niet zo heel enthousiast en het is altijd pijnlijk als een band het meeste bijval krijgt bij een cover, in dit geval het van U2 bekende New Year’s Day, opgedragen aan Type O Negative’s Peter Steele.
Zoals beloofd laat hij zijn eigen werkt grotendeels liggen deze set. Goede zet want het publiek komt vooral goed los bij de bekende knallers als American Psycho, Forbidden Zone en Helena. De pit breekt in alle enthousiasme uit, de teksten worden meegebruld door elkaar omarmende fans.
Er kan ook geen kwaad woord worden gezegd over Michale’s band, die alle nummers met dezelfde bevlogenheid spelen als waren ze zelf the Misfits.
Na een inspirerende speech die je niet direct zou verwachten van een horrorpunk gaat Michale over op een pakkend toegift-dat-geen-toegift-is (omdat hij niet van het podium afloopt) waarbij publiekslieveling Scream lekker kan worden meegebruld.
Na het optreden spreek ik Michale nog even en het moet gezegd worden dat het een verrassend nederige, kwetsbaar overkomende man is. Mijn respect had hij al, maar na vanavond ook mijn sympathie.
Met dank aan Paul Verhagen / www.paulverhagen.nl voor het beschikbaar stellen van foto’s.