Heretoir – The Circle

Een zwartgouden wervelstorm die vernietiging zaait in een mistig moeras vol treurwilgen. Om daarna weer te transformeren in een zachte bries. Dat beeld doemt bij me op tijdens het beluisteren van deze derde plaat van het Duitse Heretoir. The Circle is een plaat vol verwijzingen naar de zon, de cirkel van het leven en wedergeboorte. Op 24 maart te verkrijgen.
Treurnis. Wie is er niet groot mee geworden. De jongens van Heretoir zijn er in ieder geval erg bedreven in. Vooral in het omzetten ervan in muziek. Maar een plaat met alleen verdriet is eentonig. Met het gevoel ‘Het regent, de hond is nat en er zijn geen boodschappen gehaald’ zijn geen wereldplaten gemaakt. Een plaat moet meer hebben dan alleen één gevoel en gelukkig begrijpen de heren dat. Door het album vind je sprankeltjes hoop in de vorm van een mooi akoestische passage of een mooie cleane gitaarmelodie. In de hardere (black) metalstukken spelen ze net zo sterk. Strak gespeelde blastbeats en goed baswerk. Zanger-gitarist Eklatanz heeft goed geluisterd naar de oude platen van Opeth. De zanger van Alcest (die andere postmetalband) buurt even mee op het nummer Lanikea Dances.
Erg mooie plaat met veel toespelingen naar beetje Dante’s Inferno. Neem daarbij de prachtige mistroostigheid van een band als Slowdive, laat dat overlopen in een opbouwend postrock epos met eruptie a la Mogwai en sluit af met een ijskoude krijs over een blastbeat zoals alleen de Noorse black metalbands dat kunnen. De cirkel is rond voor Heretoir. Nu is de doorbraak nabij.