Als je op een doordeweekse maandagavond de zaal zo vol weet te krijgen doe je als band en zaaltje wel iets goed. Mooi om te zien dat deze bands zoveel fans hebben intussen.
De hardste band van de avond mag openen. Het Britse Heriot produceert een muur geluid waar je zowat tegen aan kunt leunen. De mix tussen metalcore, sludge, grind met een heel klein vleugje elektronica zorgt voor een spannende set. Vocalist/gitarist Debbie Gough is geweldig energiek en beweeglijk en stampt, schopt en headbangt terwijl ze vingervlug gitaarspel weggeeft. Tussen dit muzikale geweld door laat ze indrukwekkende schreeuwen horen. Bassist Jake Packer zorgt voor de grunts en is degene die de directere publieksinteractie voor zijn rekening neemt. Zijn dikke accent maakt de bindteksten alleen niet altijd even duidelijk. Speciale traktatie is er in de vorm van het nummer Demure, dat pas de volgende dag zal uitkomen als single. Bij het laatste nummer mogen de armzwaaiende karateka in de pit nog even los tot verrassing (en pijn) van het aandachtig luisterende publiek. Oeps!
Een stuk zachter is Holy Fawn. Zonder meer een lieveling van de muziekpers moet deze blackgaze/post-metal band het meer hebben van subtiele klanktapijten dan brute breakdowns. Op die momenten dat er echter meer vuur in de nummers komt en gitarist/vocalist Ryan zijn stem van zoetgevooisd naar schreeuwend laat gaan is de impact daarvan extra groot. Pijnlijk is het momentje dat er een gitaarsnaar sneuvelt en Ryan de tijd moet vullen met wat ongemakkelijke praatjes richting publiek. De band maakt van de gelegenheid gebruik om te vragen of het rode licht wat minder mag omdat het bloedheet is op het podium. Ik kan me er wel iets bij voorstellen, er is een portie rood licht aanwezig waar ze in de rosse buurt nog van onder de indruk zouden zijn. Het duurt nogal lang tot de snaar weer gespannen is en de gitarist teruggekeerd, wat de sfeer er nogal uit haalt. Het is me altijd een raadsel waarom een band in zo’n geval niet gewoon een tweede gitaar klaar heeft staan. Misschien omdat de bus al te vol zit? Jammer, want op zich stelde de bedwelmende muziek van deze mannen uit Arizona niet teleur.
Headliner Rolo Tomassi is de perfecte mix van de bands in het voorprogramma. Vocalist Eva Korman weet te boeien door haar dromerige, bijna ballet-achtige bewegingen en natuurlijk met haar ijzersterke stem die van fluweel naar schuurpapier kan gaan in enkele seconden. De projecties achter haar, waarin we verschillende patronen zien en de lichten die zorgen voor een interessante schaduwwerking verhogen het atmosferische, kunstzinnige karakter van de act. De nadruk van de set ligt duidelijk op het nieuwe album met nummers als het zo subtiele Almost Always, Cloaked, Labyrinthine het brutere Mutal Ruin en afsluiter Drip. Voor de liefhebbers van het oudere werk komen het puntige Rituals, en aanstekelijke Aftermath onder anderen nog voorbij.
Deze avond mag een mooi voorbeeld worden genoemd van hoe divers en gelaagd moderne metal kan zijn.