De Britse band Heriot scoorde flink wat succes met hun debuut EP’s. Hun bijzondere mix van sludge, metalcore en doom kon goedkeuring vinden bij zowel pers als publiek. Onlangs kwam hun eerste volledige album uit. We spraken met gitarist Erhan Alman voor wat meer achtergrond.
Ik vind het wel fascinerend hoe snel de band is omarmd door de pers.
Ja, dat is echt geweldig. Als muzikant wil je natuurlijk vooral dat mensen naar je muziek luisteren, dat ze het over je hebben… We hebben heel veel gelukkig gehad. Het is alles wat we altijd gewild hebben.
Hoe is jullie band ontstaan?
Ik, Julian (Gage, drummer – JvdS) en Jake (Packer, bassist) zaten samen op school. We waren al vroeg liefhebbers van muziek en begonnen samen te spelen. Deb (Gough, vocalist – JvdS) zat in een andere band met wie we wel eens wat shows speelden. Toen haar band ermee stopte omdat de verplichtingen van families en het huishouden belangrijker werden vroeg ze of wij interesse hadden met haar te werken. Dus de band kwam vrij natuurlijk tot stand, zonder audities of zo.
Was het geluid van jullie in het begin al vergelijkbaar met wat het nu is?
Toen we begonnen waren we nog kinderen eigenlijk, zo tussen de 14 en 17 jaar. We speelden vooral in de stijl van de toen populaire metalcore bands als Avenged Sevenfold en The Devil Wears Prada. Net voor Deb zich bij ons voegde begon ons geluid wat langzamer, sludgier en doomier te worden. Dus ja, ons geluid is nu heel anders dan toen. Maar het is goed om ergens mee te beginnen.
Ik was wel aangenaam verrast over het debuutalbum. Het is nog gelaagder dan jullie EP’s.
We luisteren allemaal naar verschillende muziek. Julian en ik luisteren bijvoorbeeld weinig naar metal eigenlijk. Het is wel onze eerste liefde natuurlijk, daarom spelen we het. Bij het schrijven zijn er wel de basis stappen die horen bij metal nummers. Dus je schrijft een riff en gaat bedenken wel refrein daar bijvoorbeeld bij moet, of welke breakdown. We wisselen samen ideeën uit. Er is niet per se een beste manier om een nummer te schrijven. Onze verschillende invloeden en samenwerking zorgt voor een origineel geluid. We zijn niet heel genre-specifiek. Onze muziek is een echte mengelmoes. We wilden ons uitdagen met dit album en er plezier mee hebben zonder dat het resultaat incoherent werd. Zo vroegen we ons af of we een elektronisch nummer konden maken. We schreven het album in maart van vorig jaar. Toen gingen we op tour en speelden op allerlei Europese festivals en met Architects voor een groot publiek. Het was een goede manier om er achter te komen welke riffs wel en welke niet werkten. In November konden we toen mooi herschrijven op basis van die ervaringen. We probeerden te leren waardoor mensen, als ze op een festival voorbij lopen met een biertje in de hand in de ankers gaan en toch blijven luisteren.
Is het niet lastig om met zo’n origineel geluid bands te vinden om mee te spelen?
Ik weet niet precies hoe het is buiten Engeland, maar vroeger kon je niet met een hardcore band spelen zonder het zelf te spelen. Dat is tegenwoordig gelukkig anders. De alternatieve scene is nu heel divers. Dat is mooi voor de bands én de fans.
Zo spelen jullie binnenkort met Sylosis en Fit For An Autopsy. Jullie werkten ook met Sylosis frontman Josh Middleton op dit nieuwe album. Hoe kwam dat tot stand?
Via ons management. We zijn allemaal fans van Josh’s werk, zowel van Architects als Sylosis. Hij is duidelijk een groot songschrijver. We waren op het punt in onze carrière dat we dachten dat het mooi kon zijn een stem van buitenaf bij de opnames te betrekken. Dus we stuurden Josh wat demo’s voor we met hem de studio in gingen, en dat was het begin. Hij heeft stukken aan het album bijgedragen waar we zonder hem niet aan hadden gedacht. Hij is een geweldige muzikant en een aardige kerel.
Alsof dat niet genoeg was, heeft Will Putney (End, Better Lovers, Fit For An Autopsy) het album ook nog eens gemixt.
Ja, we speelden een tijd terug met zijn band End. Hij bleef in contact met Deb en gaf al eerder aan wel geïnteresseerd te zijn in een samenwerking met ons. In eerste instantie nodige hij ons uit om naar Canada te komen maar dat was financieel een probleem. Hij liet ons weten dat, als we het materiaal op tijd bij hem kregen hij de mixing en mastering zou kunnen doen. En dit is het resultaat. Het klinkt echt als een Will Putney plaat. We zijn er erg blij mee.
Jullie zijn erg energiek live. Hebben jullie jezelf ooit pijn gedaan op het podium?
Oh ja, voortdurend. Soms mist Julian zijn drums en dan toont hij me na de show zijn blauwe plekken op zijn dijen. Ik droeg altijd Vans schoenen op het podium, maar ik stamp zo hard rond op het podium dat ik mijn hiel behoorlijk begon te bezeren. Ik heb Jake ook wel eens geraakt met mijn gitaar. Daarom hebben we onze posities nu gewijzigd en staan we rond Debbie.
Foto: Harry Steel