Het uit Rome afkomstige Hideous Divinity is een graag geziene gast in ons kleine kikkerlandje. Zo was de band de afgelopen 2 jaar te zien in Steenwijk, Hardenberg en Eindhoven. Met Unextinct is de band toe aan zijn vijfde langspeler. Voorgangers Simulacrum en Adveniens konden rekenen op een zeer positieve ontvangst van de wereldwijde pers. Met hooggespannen verwachtingen zet ik de nieuwste telg van deze Romeinen dus aan.
Hideous Divinity vuurt op dit album een combinatie van brute en technische death metal met blackened invloeden op de luisteraar af. Na een kort sferisch intro brengen openers The Numinous One en Against the Sovereignty of Mankind (gave titel ook) direct de boodschap over. Genadeloos beuken de Italianen van zich af met zware riffs die het nodige gewicht meekrijgen door de orkestrale laag waarmee het geheel dichtgesmeerd is. De band doet op punten denken aan de tevens Italiaanse grootheden Fleshgod Apocalypse en Hour of Penance. De hevigheid waarmee een en ander gebracht wordt in combinatie met de symfonische laag geeft een typisch Italiaans gezicht aan de nummers.
Qua songwriting is dit album een absolute stap voorwaarts voor de band. Er zit meer afwisseling in de nummers (zoals te horen in de geweldige opbouw van Quasi-Sentient) en de nummers voelen als lang uitgesponnen epieken. Het geheel is verhalend in zijn extremiteit en nummers als Atto Quarto: The Horror Paradox en More Than Many, Never One zetten een sublieme sfeer neer onder de loodzware death metal klanken. Het album voelt als een homogeen geheel in plaats van een verzameling losse nummers. Dit heeft een positieve en negatieve kant. Het luistert heerlijk weg in zijn totaliteit maar de nummers lijken op eerste gehoor soms wat inwisselbaar. Met een speellengte van 51 minuten is het album daardoor net iets aan de lange kant.
Toch weet Unextinct ondubbelzinnig te overtuigen. De Italianen weten een donker, loodzwaar en sferisch geheel neer te zetten. De vocalen zijn erg sterk zonder ergens uit te schieten. In tegenstelling tot andere bands op het technische death metal spectrum worden er geen overdreven onmenselijke riffs gespeeld. De partijen staan in dienst van de sfeer zonder te vervallen in een soort gitaarclinic. De drums en gitaarsolo’s vallen wel op qua snelheid, niveau en technische hoogstandjes. Toch staat ook hier alles in dienst van het eindproduct. Een goed voorbeeld hiervan is het furieuze en zeer sterke Mysterium Tremendum. Afsluiter Leben Ohne Feuer dient als mooie samenvatting, waarbij de band nog een keer alles uit de kast trekt. Sferische passages, extreem agressieve blastbeats en zwartgeblakerde headbang passages wisselen elkaar knap af.
Qua productie valt er weinig op de plaat af te dingen. Het geheel klinkt bruut en in your face zonder dat de plaat blikkerig of machinaal overkomt. Er zit meer dan voldoende duisternis in de klanken, wat fantastisch past bij de neergepende composities. Ook hier is de vergelijking te trekken met eerder genoemde bands en Hour of Penance in het bijzonder. Niet gek ook als je bedenkt dat gitarist Enrico Schettino de snaren plukte bij beide bands. Extra punten scoort de band voor het bijzonder mooie artwork uit de pen van Adam Burke. Het kleurgebruik past perfect bij de sound die de band hier neerzet.
Hideous Divinity levert hier zonder twijfel hun beste en donkerste album tot op heden af. Unextinct mag met recht een plak kwaliteitsmetaal genoemd worden. De band heeft zijn stijl volledig te pakken op deze schijf. Als men dit op een volgend album weet te vertalen naar nét iets meer memorabele hooks dan kan de band uitgroeien tot de spannendste death metal leverancier uit het land van de laars. Unextinct zal wellicht geen podiumplek in de jaarlijsten opeisen, maar desalniettemin is dit een zeer knappe prestatie.