Hideous is een Belgische band die met hun self titled EP debuteren. We hebben hier niet te maken met beginnelingen; Guillaume Lamont en Dajo Vlaeminckx kennen we van RHEA, Tim Leyman van Ramkot en Victor Defoort van Oscar And The Wolf. De tijd dat deze heren nat achter de oren waren ligt al een tijd achter hen.
En dát hoor je op hun 5 tracks durende EP. Er is duidelijk veel aandacht besteed aan de productie die de EP een helder maar toch ook een duidelijk alternatief en wat gruizig geluid geeft zonder dat er instrumenten in verloren gaan. De luisteraar wordt terug gekatapulteerd naar de jaren ’90, de hoogtijdagen van alternatieve rock.
Tijdens de eerste paar luisterbeurten heb ik wel moeten wennen aan de manier waarop de vocals in de mix staan en ingezet worden. Opener Hideous (van de band Hideous van het album Hideous, zo avontuurlijk als hun muziek is….) is hier het beste voorbeeld van. Als liefhebber van vocals in mijn rock/metal moest ik de ver weg klinkende vocalen even op mij in laten werken. Na een aantal luisterbeurten verdween de kritiek als sneeuw voor de zon en blijkt dit perfect binnen dit nummer te passen. Het nummer, en ook het daaropvolgende Follow Me, deed me qua muziek denken aan een Mastodon die alternatieve rock is gaan spelen. Natuurlijk niet zo complex als de Amerikanen, maar Hideous weet ook goed hoe ze sfeer neerzetten in een nummer. Als je bijvoorbeeld rond de 50 seconde Follow Me hoort, dan kun je de zangstijl herkennen die Mastodon hanteert in hun meer “poppy” nummers.
Fashion’s a Lie is dan weer een song van een veel lichter kaliber en, hoewel zeker niet slecht, kan mij minder bekoren. Het schurkt een beetje tegen het oude Britpop geluid aan, maar dan wel gemixt met het alternatieve Amerikaanse geluid uit de jaren ’90. Dit is niet direct in mijn straatje, maar wel sterk uitgevoerd en de muzikale opbouw van het nummer is vele malen interessanter dan dat er destijds in Engeland over ons werd uitgestort. Een mooi voorbeeld hoe ze de opbouw van de meer recht toe recht aan rocknummers interessant maken is de plotselinge verandering in het nummer The Rut rond de 1:20 – 1:30 mark. Het klinkt alsof ze er ineens een soort korte bridge tussen hebben geplakt, erg gaaf gedaan en geeft het nummer diepgang.
Curse sluit dan meer in de stijl van de eerste twee nummers af. Een geluid waar je zelfs wat stoner invloeden in herkent door de manier dat de vocalen en gitaren interactie met elkaar hebben. Curse is daarmee ook mijn favoriete nummer van de EP.
Hideous heeft een debuut gemaakt die op het eerste gehoor lijkt op het zoveelste alternatieve rockalbum die we binnen krijgen op wekelijkse basis. Maar als je de tijd neemt en er meer aandacht aan gaat geven dan hoor je hoe goed dit in elkaar zit. De Belgen verstaan het schrijven van een goed nummer en ik ben dan ook onder de indruk wat ze hier neerzetten en vind het gewoon jammer dat na Curse het feest afgelopen is. De heren treden 5 april op in Eindhoven, dus ga ze zeker zien als je de kans krijgt!