Hillsphere – Florescence

Heerlijk hoe je soms verrast kan worden door een album. Mij overkwam dat met het debuut van Hillsphere. Het album Florescence is in vele opzichten een heerlijk album dat vrij complex van aard is van tijd tot tijd, maar tevens een prachtige atmos(hill)sfeer weet neer te zetten. Daarbij is het ook een bijzonder album, want de band rond componist Elias Mayer en zanger Tim Beimer is sinds de opnames van het album flink gewijzigd. Maar dat terzijde.
Oorspronkelijk speelde Hillsphere instrumentale rock maar na een gastoptreden van zanger Tim bleek al snel dat dit goed paste en werd Our Physical Way Of Speaking opgenomen. De compositie ademt invloeden van progressieve rock, maar heeft tevens een heftig postrockkarakter waarbij de zang toch nog wat meer op de achtergrond meedoet. De compositie wordt gekenmerkt door nogal wat tempowisselingen, maar deze liggen mooi in de lijn van het geheel en zijn niet storend. In de meer progressieve setting wordt er gewerkt naar een explosief hoorspel.
Dat spelen met tempo en stijlen komt vaker voor op het album. Vooral de twee langere composities Ghost Of You en Mind At Rest zijn hiermee doorspekt. Aanvankelijk lijkt Ghost Of You, net als het voorgaande Aquarius zich te profileren als een wonderschone ballad waarbij de wat lijzige zang van Tim uitstekend past in het (Hill)sfeerbeeld van de composities. Toch ontwikkelt de compositie zich gestaag en krachtig. De stukken met zang staan sterk overeind, maar het instrumentale tussenstuk is eveneens heerlijk om in te verdwalen. De instrumentale wortels krijgen hier zeker meer aandacht. Na verloop van tijd volgt een fijne wending met de zang van Tim weer centraal en werkend naar een krachtexplosie. Met Mind At Rest lijkt aanvankelijk een new-agerustpunt basis te zijn voor het geluid. Maar ook deze compositie bouwt zich sterk op in een progressieve setting met agressieve accenten. Het drumritme, de riffs en de zang schuiven als vanzelf in elkaar om toe te werken naar een gevoelige wending in het geheel. De stijlwisselingen zijn proggerelateerd en werken naar een soort van chaotisch progasme.
Door zo lukraak door het album heen te gaan, besef ik dat Florescence een conceptalbum is dat de ontwikkeling van een mens van kinds af aan tot volwassenheid behelst. Toch zijn de composities heel goed random af te draaien.
Terug naar het begin met het concept in mijn achterhoofd verbaast het me dat Florescence en het instrumentale The Breeding Of Us vrij rustig verloopt. Heel anders dan mijn eigen kindertijd vol met energie en uitdagingen. Misschien dat het ambientachtige Home de voorlopige rust naar de puberteit neerzet. Het afsluitende Clairvoyance is gelukkig, in de herfst van mijn leven, nog vol leven, energie en biedt een mooi instrumentaal slotoffensief waarin gitaar en piano lekker veel ruimte krijgen.
Voor mij is Florescence een fijne verrassing waarvan vooral het middenstuk me heel sterk aanspreekt. De progressieve composities bieden rust, sereniteit, maar ook krachtige en meer agressieve muziekstukken die me geboeid kluisteren aan mijn boxen. Het debuut van deze Nederlandse band is veelzeggend en vooral veelbelovend.