Als een vertragende stoomtrein sleept een gruizige riff met heel veel late sixties/vroege seventies invloeden de boel op gang en maakt heel erg nieuwsgierig. Associaties met Blue Cheer en in iets mindere mate ook Grace Slick komen bij me op.
De waterstof projecties kunnen bij track twee, Shadows wel tevoorschijn gehaald worden; dit gaat wel nog meer de Jefferson Airplane kant op. Daarna een voortzetting van de psychadelica met heel veel phasor over de cleane gitaar in het intro van Better Days. Zo nu en dan kabbelend, dan weer slepend met licht scheurende gitaar en zeer passend orgeltje. Bij de vier minuten begint het dan nog interessanter te worden met een opmaat naar mooi soleerwerk van de gitaar in een opzwepende passage om vervolgens weer terug te keren naar het meer kabbelende tafereel. Red Giant begint ook rustig, maar gaat als snel over in een psychedelische muzikale draaimolen, met freaky breaks en een heel drukke riff als middelpunt (mooie vingeroefening voor gitaristen). Na het orgel intro komt de band daarna met een basis riff op de proppen, die niet misstaan had op een Black Sabbath album (inclusief zo’n hammer-on nootje); Nefelibata is zo’n nummer dat ik zelf wel had willen bedenken. Het slotstuk Tomorrows Sky is een fijne ruimtelijke en toch nog redelijk stevige afsluiter met “ronddraaiende” drums en “wandelende” bas-loop waar je op kan dobberen als een muzikale oceaan.
Hippie Death Cult is zo’n band van Heavy Psych Records die nog op het to-do lijstje stond. Tot nu toe had ik er op één of andere manier nog geen optimale aandacht voor gehad; hoog tijd om ook het oudere werk nader te bestuderen, want deze laatste is echt genieten!