Als de frontman zijn band verlaat, moet of wil je als fan soms een kamp kiezen. Kvelertak maakte zonder Erlend Hjelvik een aardig album, maar wat kan Hjelvik zonder Kvelertak?
De band Hjelvik is het soloproject van Erlend Hjelvik, maar hij maakte het album Welcome To Hel uiteraard niet alleen. De Ier Kevin Foley (drums) heeft zoveel ex-bands als referentie dat je hoopt dat hij vandaag nog steeds bij Hjelvik speelt. Hij zat in o.m. Abbath en Benighted, maar was vooral actief in heel wat live-bezettingen: Sabaton, Sepultura, Decapitated, Nervecell, Nightmare, en dan nog een hele reeks minder bekende bands. Zijn Benighted-maatje Alexis Lieu, uit Frankrijk en hier op bas, stapt mee in Hjelvik. Benighted is een deathgrindband. De Amerikaanse gitarist Rob Steinway kennen we enkel van Skelator (epic heavy/speed). Dan is er ten slotte nog de Noorse gitarist Remi Andre Nygard van de blackened thrashmetalband Inculter. Voorts hoor je op dit debuutalbum nog de gastvocalen van Matt Pike van High On Fire (stoner/doom) en ook nog Michael Scalzi van Slough Feg (heavy metal). Die laatste zal dan wel aangebracht zijn door de Amerikaanse producer Justin Phelps (Slough Feg, Mr Bungle, Joe Satriani). De meest tot de verbeelding sprekende naam op de personeelslijst van Hjelvik is dan misschien toch Joe Petagno. Hij is de man die het Snaggletooth-logo ontwierp voor Motörhead. Petagno maakte het artwork voor het album, terwijl het T-shirt-ontwerp getekend werd door de bekende Belgische artiest Kris Verwimp (After All, Ancient Rites, Absu, Arch Enemy, Avatar, … om het bij de A te houden). Tot zover de namedropping. Bent u nog mee?
Hjelvik was de zanger, songschrijver en bezieler van Kvelertak (en daarvoor van blackmetalband Djevel), toch tot hij in 2018 zelf uit die band stapte. Heel wat van de fans van het eerste uur konden de vervanging van Hjelvik in Kvelertak maar matig appreciëren. Vooral visueel/live is het contrast groot tussen de bezielde Hjelvik (ontbloot bovenlijf, opgezette uil over z’n hoofd, zichtbaar aan het vechten met zijn eigen demonen op het podium) en zijn opvolger Ivar Nikolaisen (leren jekker, sjaaltje door z’n haar, een en al pose) terwijl Kvelertak wel ongeveer vasthoudt aan hun succesformule van blackened en punk-infected metal op Splid, hun eerste album zonder Erlend Hjelvik.
Om maar te zeggen dat er met veel spanning uitgekeken werd naar de release van het debuutalbum van de band Hjelvik. Wie een doorslagje verwachtte van de Kvelertak-sound, moet zich geen zorgen maken en ook weer wel. Met een zo diverse bandbezetting (qua genres) zou het moeilijk zijn om de Kvelertak-sound exact na te spelen. Op twee bands met krek hetzelfde groepsgeluid zitten we eigenlijk ook niet te wachten. We missen op het album van Hjelvik enkele elementen die typisch waren voor Kvelertak, zoals dat drie gitaristen een verschillende melodie spelen waarbij die soms samenkomen en dan weer tegen elkaar op gaan. Ook de typische kort-scanderende koortjes missen we. Positief is dan weer dat de basis bij Hjelvik vaak, maar ook weer niet voor elke track, klassieke heavy metal is en misschien niet zozeer punkrock. Net als bij Kvelertak gaat er hier veel aandacht naar catchy intro’s, terwijl de outro’s soms zelfs onafgewerkt klinken. Kregen we bij Kvelertak overwegend Noorse lyrics en uitzonderlijk een track in het Engels, dan zijn de rollen hier compleet omgedraaid. Aan de thema’s werd niet zo gek veel veranderd, al noemt het label dit nu viking-metal. Ook bij Kvelertak maakte Hjelvik al verwijzingen naar het brede spectrum van vikings en de mythologie van het Hoge Noorden, maar misschien wat subtieler. Bij Kvelertak schreef Erlend voor elk album minstens één track met het voorvoegsel ‘nekro’ (zwart) en op Welcome To Hel krijgen we meteen al Necromance op het bord.
Maar luisteren we even naar de muziek, want daar draait het uiteindelijk toch om. De sound op Welcome To Hel is minder vol en minder complex dan bij Kvelertak. Het accent ligt telkens netjes op één riff en de ritmesectie is heel klassiek en voorspelbaar. Het is vooral Steinway die zijn plek onder de spotlight opeist, naast de frontman, en hij laat ook elke keer horen dat hij die spot verdient. Qua leuke tempowisselingen, breaks en songopbouw in het algemeen moet Hjelvik als band nog wat bijspijkeren. Het is allemaal minder verrassend en ietsje meer doorsnee, maar live zal dit materiaal waarschijnlijk nog een stuk beter uit de verf komen. Als deze bandbezetting standhoudt en er na een uitgebreide tournee een tweede album volgt, krijgen we vast een beter muzikaal verhaal te horen.
De tracks die er een beetje bovenuit steken, zijn Father War, Glory Of Hel en The Power Ballad Of Freyr.