Darkelectro beweegt zich al een tijdje in de marge. Doorstroming is er niet. Een aantal bands die zich eerst oriënteerde op deze muziekstroming zijn een ander pad op gegaan. Een enkeling strijdt nog, schijnbaar tegen de stroom in, om het genre levensvatbaar te houden. Een van de vaandeldragers van die laatste categorie is het Mexicaanse Hocico. Met Artificial Extinction bewijst het duo dat er leven zit in harde beats en krijsende zang. Sterker nog, deze plaat is een van de beste platen die de band tot op heden heeft uitgebracht. De kracht zit hem in het feit dat de band niet alleen gaat voor hard, harder, keihard, maar naast die harde beats terugkeert naar groove en ritme. Luister maar naar nummers als Dark Sunday, het titelnummer, Palabras De Sangre en Psychonaut. Afwisseling is een ander sterk punt van deze plaat, want Hocico weet af en toe gas terug te nemen en hele andere wegen te bewandelen. Zonder dat het als onnodige vulling van het album overkomt. Zoals het vroeger nog wel eens gebeurde. Luister maar eens naar het darkambient ontmoet Nine Inch Nails van El Ballet Mecanico of het op de oude Mortiis geïnspireerde Blinded Race. Opvallend nummer is ook Damaged die het geluid van The Prodigy weet te mixen met de gebruikelijke felheid en kracht van Hocico zelf. Met Artificial Extinction vindt Hocico zichzelf en het genre opnieuw uit zonder concessies te doen om commercieel te worden. Succes verzekerd? We zullen het zien, maar wat deze recensent betreft wel.
Hocico