Nu lijkt Hogan’s Goat in eerste instantie een typische, en goede, stoner/ zeventiger jaren rockband. Als je echter beter en naar alle nummers luistert dan is de muziek van de band toch iets meer dan dat. De seventies groove van opener Rat Boy, Pennymade en het door bluesrock geïnspireerde Annie Of The Rails zijn nog duidelijk te herleiden. Het meer psychedelische Shit Kicker brengt al een eerste verandering in het bandgeluid. Ook dan blijven de zeventiger jaren nog de belangrijkste inspiratiebron. Bij Over The Pallisade slaat de muziek om in moderne, bijna thrash-achtige, metal. Vooral het snelle drumwerk doet denken aan de hardere metal soorten. Het nummer bevat heerlijk hard/ zacht tussenstukken. Het heerlijk agressief gespeelde John Doe klinkt bijna als de gestructureerde waanzin van een act als Galactic Cowboys. Dan wel in een jaren zeventig saus. Het daaropvolgende Jack And Ill opent met een Alice In Chains riff die uitmondt in een crossover tussen moderne metal en seventies rock. Drinkin’ With The Priest heeft weer een beetje dat vreemde van Galactic Cowboys gemixt met seventies rock. Vreemd genoeg houdt Hogan’s Goat, ondanks de verschillende invloeden, de plaat mooi in dezelfde sfeer. Hogan’s Goat laat daarmee horen dat afwisseling niet ten koste hoeft te gaan van het algemene bandgeluid. Fijne plaat voor mensen die ook (net) buiten de gebaande paden durven te wandelen.
https://www.facebook.com/hogansgoatmusic/