Hollis Brown – Ozone Park

Hollis Brown, de naam zei me niets. Het blijkt om een New Yorks viertal te gaan dat inmiddels tien jaar actief is.
Ze zijn genoemd naar een track van Bob Dylan en voor Record Store Day hebben ze ooit een compleet Velvet Underground-album opgenomen. Dat zegt weinig over hun stijl, want het blijkt een soort brave, licht alternatieve poprock te zijn. Een beetje soul, een beetje Americana, een beetje rock, en dat allemaal verpakt in netjes opgebouwde liedjes van meestal tussen de drie en vier minuten – en een soort soundscape van anderhalve minuut, After The Fire. Ze zijn veel op pad geweest met Counting Crows, en dat snap ik wel. Het is op Ozone Park namelijk wel erg vaak hier-stoort-niemand-zich-aan-muziek. Gek genoeg is er weinig wat me meer irriteert dan dat…
In She Don’t Love Me Now is het desondanks wel degelijk prettig om aan te horen – al blijkt uitgerekend dat een cover te zijn, van Jesse Malin – en er zijn zo nog best een paar prima songs aan te wijzen. Someday Soon en Go For It bijvoorbeeld. Bad Mistakes heeft zowaar een lekker fuzzy gitaargeluid waarmee het een soort Wolfmother-light wordt. Do Me Right heeft daarentegen een veelbelovend intro, maar gaat direct over in een dertien-in-een-dozijn-melodie waarin goed geluisterd is naar The Cure en andere Britse new wave en dat is het dan.
Het ergste staat niet eens op dit album. Dat is dit citaat van Hollis Brown-zanger en -gitarist Mike Montali: “We really feel like the last of the great American rock bands. When you play rock music it’s always kind of a hurdle to not be considered a retro band or a throwback band because somebody is always trying to put you in a box or define you. You’re always compared to another artist, another band — who are great, sometimes, but they’re…old. I think we want to make a statement that rock music can still be done in a modern way that is still as good as some of those acts from the past.”
Dit komt niet uit een obscuur interview waar Montali teveel gedronken had en uit de bocht vloog, dit staat prominent op de website. Hollis Brown is “the last of the great American rock bands” en ook nog eens – in tegenstelling tot die andere great American bands – niet “…old”. Ik zou zeggen: beluister dit album Ozone Park, lees dit citaat nog een keer en probeer niet heel hard in lachen uit te barsten. I dare you. Hollis Brown is niet diep en filosofisch, maar doet wel enorm zijn best om zo over te komen.
Zeg dat je gewoon alternatieve pop maakt en er is niets aan de hand. Het zal de wereld niet veranderen, maar er is een publiek voor, net zoals dat er is voor Counting Crows, Hootie & The Blowfish en de Dave Matthews Band. Helemaal prima. Maar een beetje realiteitszin zou ook wel helpen in de gunfactor.

Hollis Brown website