Hollow – Between Eternities of Darkness

Bij oude metalfans zou de naam Hollow een belletje doen kunnen rinkelen. De band rond Andreas Stoltz bestaat namelijk als sinds 1990 en bracht via Nuclear Blast twee albums uit: Modern Cathedral in 1998 en Architect Of The Mind in 1999. Daarna werd het stil rond de band en dat had mede te maken met het feit dat Andreas leed aan tinnitus. Een aandoening aan het gehoor waarbij iemand continu een geluid (rinkelen) hoort dat er niet is. Dat imaginaire belletje bleef een jaar of tien rinkelen bij Andreas. In de tussentijd bleef hij wel muziek schrijven en opnemen, maar was niet actief in een band tot hij in 2012 weer actief muziek ging maken onder meer als zanger/gitarist van Binary Creed.
Los hiervan heeft hij Hollow ook weer uit de kast gehaald, met het verschil dat het heden ten dage een soloproject is en hij slechts door Stalder Zantos wordt bijgestaan op de drums en wat hulp kreeg van Edvina Stoltz, David Bergner en Ida Hällgren.
Het nieuwe album Between Eternities Of Darkness zou je als een conceptalbum kunnen beschouwen, waarbij een korte periode in een familie centraal staat. Een periode die donker en tragisch is en waarbij de goede dagen slechts een herinnering zijn. Geen opbeurend thema, maar het geheel is muzikaal minder zwaar. De muziek in de tien composities richten zich op de progressieve kant van de metal met wat powerinvloeden en menigmaal grijpt het terug op het karakter van de oude Queensrÿche of Primal Fear en dat heeft weer mede te maken met het hoge stemgeluid van Andreas. Een stemgeluid waar ik wel erg aan moest wennen, maar die ervaring heb ik ook gehad bij Bernhard Weiss van Axxis. Uiteindelijk klinken de composities sterk en nestelen menige zinssnede zich toch in mijn hoofd.
Het is niet meteen liefde op het eerste gezicht. Opener Travel Far is een compositie waar ik me wel even doorheen moet bijten, Maar Fate Of The Jester heeft er voor gezorgd dat ik het album niet terzijde heb geschoven. Vanuit het intro wordt er mooi uitgebouwd naar een meer krachtige insteek die zich langzaam verder ontwikkelt. Rifftechnisch klinkt het in de refreinen een beetje als Accept, maar heeft zangtechnisch wat mysterieus in zich wat bindt. Vanaf Down en Pull Of The Untertow wordt er verder gewerkt aan het ontluikende gevoel dat dit toch een leuk album is. Krachtige riffpartijen en lekker drumwerk zorgen voor een professioneel geluid en de vertragingen in de refreinen passen mooi in het gehele geluid.
In Shadow World wordt de eenzaamheid en het verlies bijna voelbaar in een prachtige ballad die vanuit een akoestische basis sterk wordt ingezet en op de juiste momenten aan kracht wint.
Vanaf Hidden, dat sterke overeenkomsten heeft met Queensrÿche, krijgt het album meer body. Calling past weer in de stijl van de powerballads om aansluitend weer stevig van start te gaan in The Road I’m On en via Death Of Her Dream aan te komen bij het mooie Say Farewell waarin Andreas zich vocaal laat bijstaan door Ida Hällgren. De twee stemmen passen vrij goed bij elkaar en het zangspel tussen beiden zorgen ervoor dat het karakter van de compositie lichtelijk richting het idee van een progressieve rockopera gaan.
Een mooie afsluiter van dit album dat me wel even moest overtuigen. Het zijn vooral de laatste composities met de balans tussen schoonheid en kracht die het meest invloed hebben. Aanstekelijk waarbij het stemgeluid van Andreas uiteindelijk uitstekend in weet te passen.