In 2010 besloot Thomas Cochrane om het project Hologram Earth te starten. Al gauw groeide deze eenmansband uit tot een volwaardige band gedreven door een gemeenschappelijk muzikale visie van de afzonderlijke muzikanten. Er werden een EP en een volledig album uitgebracht en nu staat de band aan de vooravond van het nieuwe album City Of Gold dat begin februari het levenslicht zal mogen aanschouwen.
Vanuit een progressieve basis is de band niet bang om elementen uit andere genres te verweven in het totale geluid. In de opener Solum zie je dat meteen terug wanneer binnen de basis een stuk trompetspel de aandacht vraagt. Het is een mooie start van het album hoewel ik de productie wat aan de kale kant vind klinken. Maar duidelijk is wel dat vooral ten aanzien van gitaar en drums er een berg potentie aanwezig is. De combinatie van clean vocals en grunts is netjes neergezet. Ook in Clouds heb ik wat moeite met het totale geluid zoals het op me af komt, maar de wendingen in Clouds maken de compositie zeker de moeite waard en in Wither gaat dat verder omdat ik Wither als een logisch vervolg ervaar op Clouds. Er wordt danig geëxperimenteerd met ritmes en krachtstukken en dat bevalt me wel. Crown Of Vanity is zo als centrale punt op het album een scheiding en biedt voor mij de ommekeer in de luisterervaring.
Met Saudade heeft Hologram Earth me te pakken. In eerste instantie met het drumritme dat gestaag op een hypnotiserende manier de aandacht vraagt. Het subtiele gitaarspel is daarbij innemend en voedt een bepaalde spanning die aan de compositie ten grondslag ligt. De ingetogen zang, die naar mijn idee hier beter tot zijn recht komt, is eveneens innemend en past goed binnen de sfeer van Saudade. Na drie minuten krijgt het geheel een krachtige impuls zoals ook Gojira dat kan neerzetten. Het samenspel tussen clean vocals en grunts is meer uitgediept en lijkt meer een ondersteuning van het geheel dan een melodieus stuk tekst. Dat bevalt.
Met Pillars wordt de opwaartse lijn wat mij betreft voortgezet. Meer samenzang en wisselingen in ritme en stijl doen denken aan de muziek van Opeth. Soms is een strakke riff met minimale doch belangrijke ondersteuning van bas en drums voldoende om de aandacht te trekken. Als vanzelf zijn de vijf minuten voorbij en wordt de luisteraar meegenomen naar de epische afsluiter Home dat met bijna elf minuten een sterk einde is van het album.
De start is overweldigend en krachtig en de grunts klinken lekker vet. Zoals eerder gezegd is Hologram Earth niet vies van een complete stijlwisseling. Hier wordt je meteen na een minuut al verrast met een rustig stuk muziek waarin sfeer en ritme het centrale thema vormen. Het beweegt zich voort naar een moment waarin (akoestisch) gitaarspel alle ruimte krijgt. Enerzijds heel easy, anderzijds volledig de aandacht vragend ontwikkelt de gitaarsolo zich naar een niveau dat soms een beetje doet denken aan Mark Knopfler. Van daaruit bouwt de compositie zich weer op en wordt er gewerkt naar een climax die in eerste instantie vorm krijgt in een versnelling en daarna in een krachtige impuls met bijbehorende gruntpartij. Muzikaal wordt er vet gespeeld met ritmes om daarna weer terug te vallen op de basisriff in al zijn effectieve eenvoud. De clean vocals naar het einde toe geven het geheel een ander gevoel en ondersteunen de basisriff. Deze lange laatste compositie laat Hologram Earth horen op een manier die menig progrockliefhebber graag zou horen. Er is veel variatie in ritmes en kracht en muzikaal is er veel ruimte wat het geheel extra indrukwekkend maakt.
City Of Gold is een album dat je moet leren kennen. Voor mij is de tweede helft van het album enorm sterk, maar ik moet zeggen dat de eerste drie, vier composities steeds meer gaan leven in mijn hoofd. Lekker album om het jaar te starten.