Hordearii – Styx

Er is gedonder in de onderwereld en dat heeft alles te maken met een veerboot waarop een stel gladiators als een op hol geslagen decoupeerzaag de rivier de Styx willen oversteken. En dat doen ze door een fikse portie thrash-/deathmetal af te vuren op Hades.
Dat klonk mij als een mooie openingsalinea voor deze review van het Hollandse Hordearii die met het album Styx mij als een mokerslag omver weten te werpen met de acht composities. Nu heb ik wel het een en ander gehoord in het recente en verre verleden, maar dit viertal weet me te treffen met hun muzikale arbeidsvitaminen. Muziek is nu eenmaal emotie en Hordearii weet het adrenalinegehalte in mij aardig te verhogen met een indrukwekkend geluid. Dat het in de basis thrash- en deathmetal heeft, betekent niet dat er rücksichtslos wordt gespeeld maar de remmen van de eerder genoemde veerboot worden wel compleet los gelaten. Zeker drummer Daan Klemann zorgt voor de nodige power die daarbij door een complete achterwacht wordt ondersteund. Ultrasnelle fasen worden al in Run From The Path en Limbo afgewisseld met riffgestuurde structuren en loodzware doomelementen waarin zanger/gitarist Martijn Grooten laat horen dat hij van meer markten thuis is. Zijn zang ligt sterk in het verlengde van de muzikale koers die de band vaart.
Misschien is het voornamelijk deathmetal wat de klok slaat, maar in Thousand Yard Stare is het zo heerlijk om een typische thrashgitaarsolo te beluisteren in de onnavolgbare bak metal die de band over je uit stort.
Acceptable Intolerance valt meer in de categorie zware onderbuikmetal met een sterke thrashmetalbasis. Vooral in het begin weet je, voel je gewoon dat je mee genomen gaat worden in de stroming van de Styx. Ook hier zijn het de tempowisselingen die het geheel zeer zeker interessant houden zonder daarbij de opzwepende basis te verliezen. Stronger Than All mag dan aangeduid worden als een volgende track. Het einde van de Acceptable Intolerance en Stronger Than All lopen naadloos in elkaar over en ook het karakter is nagenoeg gelijk. Wat bijzonder fraai is in beide composities zijn de gitaaraccenten die tussendoor even die pulse geven waardoor je aandacht sterk getrokken blijft.
Titelnummer Styx is instrumentaal. Niet één van de melodieuze of verhalende soort, maar meer één van hakken en doorpakken. De kracht van de compositie zit hem sterk in de herhaling en hoewel ik persoonlijk niet een echte liefhebber ben van instrumentale muziek zijn de vier minuten van Hordearii om voordat ik het weet start Warzone.
Een kleine knipoog naar bijvoorbeeld Soulfly wordt maar mijn mening zeker gemaakt in Warzone. En dat ligt dan hier in de manier van zingen. Muzikaal is het wat scherper en rafeliger en ligt het tempo, vooral in de onderstroom, wat hoger. Met Trigger vervolgt Hordearii de weg die ze met Warzone zijn ingeslagen. Rifftechnisch worden er geen concessies gedaan en thrasht het viertal zich voort waarbij de herhaling wederom een krachtig element is.
Niet alles is lekker wat van ver komt, dat bewijst Hordearii zeer zeker. Dit is ijzersterke death-/thrashmetal van eigen bodem. Van begin tot einde dendert de band over je heen zonder inzakmomenten. Het is een half uur alertheid wat door geen enkel ander middel geëvenaard kan worden. Scherp, snel, hard en furieus vuurt Hordearii het album Styx op je af en ik zou me er gewoon aan overgeven. Vanaf 21 december is het album verkrijgbaar.