Horrorwish – No Place To Hide

De Belg Gio Smet heeft al heel wat watertjes doorzwommen, o.m. in bands en projecten als Gitaron, Giotopia, Devil’s Desire en Sons Of The Migrator. Vooral zijn Giotopia 1 en 2, een sort van Ayreon-concept met een leuk verhaal en samenwerkingen met o.m. Fabio Lione (Rhapsody), Ralf Scheepers (Primal Fear), Herbie Langhans (Avantasia) en Apollo Papathanasio (Firewind), spreken tot de verbeelding. Het nieuwe hoofdstuk dat Smet schrijft, kreeg Horrorwish als titel en is een heel stuk extremer dan wat we op Giotopia te horen kregen.
De gitaarsound op debuutalbum No Place To Hide is donker, vet en vlezig. Samen met een diepe en volumineuze bas en een beetje een mechanisch klinkende drum(computer) zorgt dat voor een huiveringwekkende groepssound. Ook dit is opnieuw een studioproject, maar net voor de uitbraak van het coronavirus was Smet van plan om Horrorwish uit te bouwen tot een volledige band. De eerste tracks My Horrorwish en No Place To Hide zijn mooie visitekaartjes, maar pas met Demon From Below krijgen we een track met een echt huiveringwekkende intro, zo eentje die in een slashermovie doorgaans het onheil aankondigt. Het vervolg is de betere gothic metal met vaak haunting synthklanken.
De lyrics zijn degelijk en liggen mooi in de lijn van de verwachtingen. Inzake productie en mix zit alles goed, met veel aandacht voor de vocalen en de algemene sfeer. Ging het op Giotopia nog over het excelleren op gitaar en het etaleren van de gastzangers, dan is er hier meer evenwicht in de mix. Op sommige momenten mag de bas op de voorgrond komen, maar doorgaans zit die wat diep verstopt. In het drummen zit er vooral variatie in de ritmes en niet in de klank. Dat gaat na een tijdje wel doorwegen. Inzake gitaarsolo’s en een degelijke songopbouw moet Gio Smet uiteraard geen lessen meer krijgen. De muzikale horrorelementen zitten vaak in de intro en komen zelden nog eens terug. Maar daarmee zijn we dit album al aan het fileren tot op het bot en zitten we ver voorbij wat telt voor de gemiddelde fan van horrormetal. Die krijgt een lekkere maaltijd voorgeschoteld met heel wat bijzondere tracks. Reaching For Peace Of Mind doet denken aan het beste van Alice Cooper. Andere tracks roepen vage herinneringen op aan Type O Negative, The Vision Bleak, Marilyn Manson, de vroege Theater Of Tragedy of het minder bekende, Zweedse Notre Dame. Dat zijn veel referenties bij elkaar, maar er zit van elk wel iets in deze Horrorwish.
De absolute toptrack van dit album is The Ghost Of Lady V, met een hemelse (helse moet dat hier eigenlijk zijn) intro, het betere riffwerk en heel passende vocalen. Niet enkel in tijd is dit een epische track, ook in het aanhouden van de spanningsboog en de lagen gitaar. De top drie wordt vervolledigd door Beastly Thoughts en Desperate Calling.
No Place To Hide is een fijn album voor wie houdt van gothic metal en horrorverhalen. Benieuwd hoe dat live klinkt met een volledige band.
https://www.facebook.com/horrorwish/videos/785289465241715/