Horrorwish is met Tales of Death toe aan zijn tweede album. Intussen heeft de Belg Gio Smet, het brein achter dit studioproject, niet langer de intentie om van Horrorwish een complete band te maken. In de studio heeft hij als multi-instumentalist alvast grote vorderingen gemaakt inzake productie en mix in vergelijking met No Place To Hide. Niet dat die bij de eerste release van Horrorwish slecht waren, maar nu speelt hij daarin toch een klasse hoger. Tales From Death is overigens één van de eerste releases op het nieuwe label Gio Smet Records.
Tales Of Death is een conceptalbum geworden en in de categorie van de horror/shock-metal is dat op zich al een bonuspunt waard. Het album kwam dan ook nog eens uit op Halloween. Smet koos voor tracks die elk een bekende of beruchte moord of moordenaar beschrijft. Daar zit meteen ook een gemiste kans. Over die slachtpartijen vind je online en op streamingdiensten al honderduit reportages en gedetailleerde documentatie. Terwijl hij in België en Nederland jammer genoeg best wel wat ‘eigen’ beruchte moordenaars kan vinden die zelfs internationaal bekend zijn. Dat zou voor de fans van het genre buiten de landsgrenzen interessanter zijn dan het herkauwen van Ted Bundy, Jeffrey Dahmer en Jack The Ripper.
Muzikaal klopt het plaatje voor heel wat tracks, met donkere, dreigende melodische groovemetal die dik is aangezet met synths. Hoewel in de songopbouw en mix de insrumenten elk hun deel krijgen, hoor je in de uitwerking dat Gio Smet in de eerste plaats nog altijd een gitarist is. Een opmerking die je wel vaker ziet bij solo-studioprojecten. Behalve als producer heeft Gio Smet nog vooruitgang geboekt als vocalist en tekstschrijver (nu samen met zijn nieuwe muze Linda). Hij staat daarin verder dan bijvoorbeeld een Dan Brooklyn die in Nederland grofweg hetzelfde concept neerzet. Voor een solo-album/studioproject klinkt Tales From Death helemaal niet slecht, maar voor een volledig album ontbreekt er soms wat verrassing en originaliteit.
Een aantal tracks kregen mooi een eigen gezicht (Vade Retro Satanas, Dark Water), bij andere lijkt het alsof er een soort van vaste song-formule wordt aangehouden (The Taste Of Forever, Your Life Is In My Hands, The Raven Sees All, …). De tracks die het langst blijven hangen, zijn die met een degelijk refrein of catchphrase erin en die met de hoogste tempo’s (Dark Water, Pretty Boys Must Die, Ocean Of Trees, The Axe Murder House, …).