Radiocarbon is hun negende album en het eerste bij Frontiers Records. In het genre van de poppy hardrock en AOR zie je nogal wat bands in de valkuilen stappen: een zwaar gecomprimeerd stopverfgeluid, kamerbrede synths en vooral albums met drie goede tracks en de rest vullers.
Zo niet deze Zweden. Ja, op Radiocarbon zijn er koortjes te over, vooral in de refreinen, maar de basis is een helder geluid waarin de gitaren lekker voorin het geluidsbeeld staan. De productie was dan ook in handen van Pontus Norgren. Die is nu gitarist van Hammerfall, maar was lang ook gitarist van The Poodles. Hij kent daardoor beide zijden van het spectrum en slaagt erin House Of Shakira hier een scherpte mee te geven die fraai contrasteert met de poppy composities en koortjes. One Circumstance is de eerste volledige track en die is typisch House Of Shakira: het begint met zoete Styx-achtige koortjes, waarna er een stevige riff invalt, om uiteindelijk daar ergens tussenin te belanden. Tegelijkertijd is A Tyrant’s Tale een track die met een lekker Zeppeliaanse riff bij heavier bands ook zeker niet zou misstaan. Delusion had juist zomaar een track van Mike Slamer (Slamer, Seventh Key, Devil’s Hand) kunnen zijn en daar zijn er nog een paar van. Het zorgt ervoor dat Radiocarbon een perfecte variatie kent.
Radiocarbon is daarmee een album voor liefhebbers van Extreme, Robby Valentine, TNT en voornoemde Mike Slamer. Misschien nog wel wat meer dan vorige albums doordat de gitaren net wat heavier naar voren komen. Maar uiteindelijk doet House Of Shakira wéér wat ze al jaren doen: goede riffs en strakke songs paren aan poppy elementen en meezingbare refreinen. Ook in pretrock haal je vakwerk er zo uit en House Of Shakira is absoluut vakwerk. En vooral heel lèkker vakwerk.
House Of Shakira op Facebook https://www.facebook.com/pg/HouseofShakira