Humans Screaming Like Goats leered ik in 2018 kennen met de EP Into The Distance. Een EP met daarop vier composities waarop de band vanuit een prettige akoestische setting mooie liedjes liet horen.
Het trio Robert Verwaijen, Sander Herwijnen en Ad Foolen zet op de nieuwe EP de lijn netjes voort. Opgenomen in de PopEi studio’s in Eindhoven onder leiding van Roel Blommers is Change Of State een fijne EP geworden in de beste (akoestische) rocksetting met een onvermijdelijk snufje blues.
Ongedwongen gaat Human Screaming Like Goats van start met Agent ’77 (niet te verwarren met de stripfiguur Agent 327). Een beetje uptempo weet Human Screaming Like Goats een sfeer neer te zetten waarbij het goed toeven is. Muzikaal is het gespeeld in een goed tempo met een ietwat luchtige gitaarmelodie die in de solo’s nog eens wordt aangedikt. Tekstueel is het minder luchtig, wanneer je (aan het eind van je leven) beseft dat je sterfelijk bent naarmate de jaren gaan tellen. Het stemgeluid is enigszins rauw, wat een mooi contrast biedt met de akoestische setting.
Voor Anywhere is het complete blueskarakter meer naar de voorgrond getrokken en in alles grijpt de compositie je met het innemende akoestische gitaarspel. Ten aanzien van de diversiteit moet ik concluderen dat het geheel vrij vlak voortkabbelt, maar heeft daardoor wel een zuigende werking. Lazy achterover op de veranda, die ik niet heb, terwijl ik rustig de wolken voorbij zie drijven. Die hebben we dan wel weer genoeg in Nederland. Leuk accent is wel dat zowel begin als eind een kleine versnelling geven. Door de input van de blues krijgt de compositie misschien een ‘downkarakter’ wat uitstekend past bij de teksten over depressie en de gevolgen ervan.
In Bloody Clarity gooit de band het over een andere boeg. Het karakter verplaatst zich een beetje naar de (indie) rock uit de vorige eeuw. In alles refereert het aan de rockpop uit de jaren tachtig. Voor mij ligt dat in de combinatie van een sterk aanwezig drumritme en de zang die het gitaarspel ondersteunt. Gitaarspel dat zo weggelopen zou kunnen zijn bij Aztec Camera of The Church maar dan lichtelijk ‘pessimistischer’.
De afsluiter Nemesis neigt vanuit de blueshoek in het begin meer naar de folkrock van Dropkick Murphy’s of Flogging Molly, hoewel een link naar The Waterboys ook snel gemaakt is. De compositie wordt sterk gedragen door het samenspel van drum en gitaar. De drum is zwaar en diep aangezet terwijl het gitaargeluid de hogere regionen geregeld even opzoekt. Vanuit de rust in het intro wordt er sterk opgebouwd naar een krachtiger tussenstuk. Een ideale compositie om in een donkere kroeg met een goed glas whisky te ervaren.
Human Screaming Like Goats weet met de schijnbaar eenvoudige setting van de akoestische gitaar in vier composities weer een fraai decor neer te zetten waarin licht en donker netjes in balans zijn.