Hunter vierde de release van het nieuwe album Rebel Angels Rise met een concert in de Asgaard in Gent (B). Niet de grootste venue van Vlaanderen, maar groot genoeg om de fans naar het kookpunt te brengen. En dat lag niet aan de hoge buitentemperatuur, voor een zaterdagavond in september.
Witchlords mocht openen op deze albumreleaseshow. De bands zitten muzikaal in bijna hetzelfde vaarwater, dus voor het publiek was dit zeker een goede opwarmer. Witchlords verraste ons in 2019 door vanuit het niets het prima album Demons In The Dark uit te brengen, met uitstekende, klassieke powermetal. Inmiddels zijn we een coronapandemie verder en werkt de band reeds aan nieuw materiaal. Op zo’n releaseshow komt er ook pers en relatief veel publiek en dan kom je als band voor de keuze te staan: breng je al die nieuwe nummers (om te testen of het publiek daarover net zo enthousiast is), of val je terug op uitsluitend ouder werk, dat je dan wel al helemaal goed in de vingers hebt. Witchlords koos voor de tweede optie, waarbij van Demons In The Dark enkel Slaughter ontbrak op de setlist. Dat leverde een set met soms toch een paar haperingen op, misschien door een gebrek aan routine.
Er zijn nog wel wat werkpuntjes. Live is zanger Kristof de aandachtsmagneet. Daar is niks mis mee, maar de andere bandleden halen zijn entertainende kwaliteiten naar beneden door een gebrek aan grinta of enthousiasme. En nadat we eerder Objector terechtwezen nadat die de Wacken Battle wonnen op strandslippers: als je als zanger vasthoudt aan twee zwartlederen sleeves met spikes, draag daar dan geen korte short onder. We zijn geen mode-politie of taliban, maar het plaatje mag wel kloppen.
Samengevat: Witchlords heeft een zanger met een fantastische zangtechniek en met veel allure en ze hebben prima songs. Het publiek in de Asgaard wist het allemaal wel te smaken en de vuisten gingen massaal de lucht in. Met nog wat meer concerten op de teller komt het wel goed met de attitude op het podium, en met de poses en de looks. Ondertussen kan dit viertal in alle rust werken aan dat tweede album en we hebben er nu al alle vertrouwen in dat dat goed komt.
Wat Witchlords voorlopig nog ontbreekt aan podiumvastheid en grinta, dat hebben ze bij Hunter dan weer op overschot. Na hun passage op Alcatraz (als vervanger van Fifth Angel) en de lovende kritieken die ze daarvoor kregen hebben ze voldoende vertrouwen getankt om op volle kracht door te zetten met de promotie van hun nieuwe album Rebel Angels Rise.
Zanger David komt op met de hoed en de bril die nog verwijzen naar het artwork van het vorige album en met twee songs van dat vorige album (Dominion en Infiltrator) als openers van de live-set beginnen we ons af te vragen of we wel op het juiste feestje beland zijn. Er moet toch dat nieuwe album gepromoot worden? Dominion staat in een heropgenomen versie als extraatje op het nieuwe album, dus dat klopt nog wel. En als Hunter als derde nummer de nieuwe single Wicked inzet, krijgen de fans waarvoor ze gekomen zijn.
Misschien was de start met oude nummers een strategische keuze. Een releaseconcert brengt misschien wat stress met zich en dan kunnen terugvallen op nummers waarmee je veel routine hebt, dat brengt een zekere rust. Tegelijk geef je de fans een stukje vertrouwd terrein, want ook zij moeten nog groeien in het nieuwe materiaal. Zo bekeken kunnen we enkel bewondering hebben voor het doorzicht dat ze hebben bij Hunter.
Eens de hoed aan de kant gaat, zien we dat zanger David niet enkel vocaal maar ook visueel gelijkenissen vertoont met Rob Halford van Judas Priest. Misschien zijn we wat misleid door het lederen jasje met de kettingen en spikes, de bril, het baardje, de zich terugtrekkede haarlijn, … die natuurlijk al lang niet meer uitsluitend aan Halford toe te schrijven zijn. Vocaal is David geen Rob Halford, maar met misschien meer ervaring dan techniek laat hij mooie dingen horen. En zijn stem deemstert niet weg naarmate de set vordert.
Alle bandleden stonden met veel overtuigingsdrang op het kleine podium van de Asgaard: het publiek in de ogen kijkend, de rand van het podium opzoekend, een paar synchrone moves, duels waarin de gitaristen het wijdbeens tegen elkaar opnemen, … absoluut geen statische show. Inzake entertainment-factor zijn er heel wat bands die hier een puntje aan kunnen zuigen. De Asgaard is bovendien zo beperkt in oppervlakte dat je ook perfect kan zien wat de drummer doet. Dat is al net zo’n volksmenner als de rest van de band. Bij Requiem, de afsluiter van de reguliere set, krult hij na elke slag op de snare zijn drumstok sierlijk langs zijn hoofd en is dan net op tijd om voor de volgende slag. Als je daar op het einde van een kolkende set nog aan denkt, dan ben je goed bezig.
De set was zoals eerder aangehaald een mix van alle nieuw en wat ouder werk, waarbij The Knight Of The Black Rose Part 1 (van het debuut) naadloos overliep in Part 2 (van Rebel Angels Rise). Volgens David volgt de ontknoping van het verhaal in de lyrics – voor wie drie jaar kan wachten – in Part 3. Wie wil weten of dat nou met een knipoog bedoeld was of niet, die kan misschien best het album met het tekstvel aankopen. Voor de fans was het een feest en je zag dat ook de band stond te genieten op het podium. Zelfs de stoïcijnse en doorgaans ietwat nors kijkende gitarist Joost stond met een kleine glimlach te musiceren. De obligate bisronde bestond uit Then Comes The Night en Glorious.
Hunter bewees in de Asgaard dat ze niet enkel een album van internationale allure uit hebben, hun concerten voldoen aan dezelfde standaard.