Hyvmine – Fight Or Flight

Begin dit jaar mocht de wereld kennismaken met Hyvmine toen het album Earthquake op de markt werd gebracht. In de nummers Shogun en Cliffhanger wordt al duidelijk dat Hyvmine wat te bieden heeft. De band rond proggitarist Al Joseph kwam afgelopen juni echter met nog de EP Fight Or Flight op de proppen waar Hyvmine drie composities neerzet die minstens zo krachtig, doch ook wat verfijnder zijn neergezet. Gitarist Alon Mei-Tal was de architect voor de composities op Fight Or Flight. Zelf omschrijven ze hun muziek als een mix van Symphony X, Dream Theater en Sevendust, maar vergelijkingen met Alter Bridge, TesseracT en Shinedown zijn ook gemaakt.
Coupe De Grace trapt de EP af in een groovend spectrum waarin de spanning langzaam wordt opgebouwd. De zang is vrij ingetogen en de riffende basis klinkt aanvankelijk als een Indianapolis 500-bolide waar de handrem nog aangetrokken is. Wanneer bassist Chris Joseph zijn bas al funkend laat klinken, verandert het karakter licht en neemt een meer technisch gitaarspel de overhand in een meer krachtigere setting. Het warme timbre in het stemgeluid van Al Joseph in combinatie met het progressieve metalgitaargeluid blijft een zekere spanning houden. Coupe De Grace is uiteindelijk een compositie die aanspreekt, maar nog niet het krachtige karakter heeft van bijvoorbeeld Shogun.
The Epicoustic is naar voren geschoven als single. Ook hier een meer ingetogen en akoestische start die naar meer smaakt. Langzaamaan neemt een progressieve riff zich meester van de compositie en neemt het tempo evenredig toe. De zang van Al Joseph ontwikkelt zich en klinkt krachtig op een manier die inderdaad aan Symphony X doet denken en de melodielijn in de refreinen spreekt erg aan. Daarbij funked en grooved het progressieve elementen aan elkaar waarbij de ritmesectie als een perpetuum mobile van geen ophouden weet. Zeker voor liefhebbers van sterk technisch gitaarspel waarbij riffs minstens zo belangrijk zijn is het watertanden bij The Epicoustic.
Feather Bed is een compostie die sterk in het verlengde ligt van de voorgaande twee composities met dien verstande dat het individuele gitaarspel wat meer naar de voorgrond is verplaatst en solo’s elkaar afwisselen terwijl de onderlaagse muziekstroom in het eigen tempo voortgaat. Daarbij zijn er stukken waarin het geluid van Hyvmine zich meer verplaatst naar de progressieve metalkant.
Met slechts drie composities op een EP die meer dan een half uur duurt, is de kans aanwezig dat een band verzandt in oeverloze muziekstukken. Maar dan ben je bij Fight Or Flight aan het verkeerde adres. Het karakter in de composities wisselt, maar altijd in een logische volgorde waarbij de groove en de optelsom van gitaar, zang, bas en drum altijd ten dienste staan van het geheel.