Dat maakt het niet heel makkelijk om de cd te doorgronden. Elementen uit rock, grunge, psychedelische rock hebben allen een plaats gekregen op de cd. Vergelijkingen met Mastodon, Alice In Chains en Tool zijn al gemaakt. Vooralsnog is Astronavigation dan ook een psychelische trip door muziekland waarbij grungeinvloeden inderdaad aanwezig zijn in onder andere de nummers Scarlet Skies en He Who Saw The Deep. Bijzonder in het laatste nummer is het feit dat het lijkt alsof een ander nummer is ingebroken in het oorspronkelijke nummer. Het verschil in stijlen is enorm in He Who Saw The Deep. Oneironaut kent ook wat grungeinvloeden en de zang refereert zelfs naar het stemgeluid van wijlen Kurt Cobain. Scarlet Skies en Secrets Of The Blue blikken terug op decennia muziek en klinken goed retro, maar klinken niet gedateerd. Instrumentalisten kunnen hun hart ophalen in Map Of Piri Reïs. Improvisatie lijkt de basis voor dit zevendurende muzikale orgasme. Mijn favoriet is het titelnummer Astronavigation. De zang is afwisselend stevig en aanhoudend meeslepend waarbij ritmes en melodieën elkaar afwisselen. Hoewel Time, The Tyrant zeker ook bijzonder aangenaam is om te beluisteren.
Darrell Laclé heeft met Astronavigation werkelijk laten zien en horen dat hij tot alles in staat is volgens mij op muzikaal en grafisch gebied. Hoewel het de nodige luisterbeurten nodig heeft om de nummers te doorgronden (en dat is me niet eens helemaal gelukt) inspireert I Saw The Deep ontzettend. Voor luisteraars die niet altijd binnen de begaanbare paden van rock en metal willen blijven en graag op een muzikale ontdekkingsreis gaan in de schijnbaar ondoordringbare wildernis is het I Saw The Deep zeker een aanrader.