iamthemorning – The Bell

Zelfs de studioalbums van dit Russische duo zijn bijna niet te classificeren. Vorig jaar kwam Ocean Sounds uit, strikt gesproken een studioalbum, maar wel met voornamelijk nieuwe versies van oudere tracks. The Bell beschouw ik dan ook als de opvolger van Lighthouse uit 2016.
Sinds Marjana Semkina en Gleb Kolyadin in 2012 met hun chamber prog debuteerden en vooral sinds hun commerciële doorbraak met Belighted zijn ze niet meer weg te denken uit de progscene. Het volstrekt unieke geluid is gebleven. Het klassieke pianogeluid van Kolyadin en de emotionele, soms bijna engelachtige zang van Semjakin worden regelmatig op allerlei manieren aangekleed. Op The Bell bijvoorbeeld met strijkinstrumenten, blazers, accordeon, gitaar, bas, drums en zelfs een compleet orkest. Toch blijven piano en zang altijd domineren.
Het vorige studioalbum Lighthouse was prachtig, maar heb ik uiteindelijk onverwacht weinig gedraaid. Eigenlijk om dezelfde reden als ik Marillion’s Brave waardeer en toch weinig draai: op de een of andere manier is het lastig te beluisteren door de deken van somberheid die over het album ligt. Nou is iamthemorning sowieso niet van de luchtige niemendalletjes, ook op The Bell niet, maar er is wel weer een soort afwisseling tussen licht en donker die maakt dat ik dit album weer een stuk prettiger vind klinken. Dat het tekstueel zelden vrolijk is (twee songs gaan over verdrinkingen en Six Feet is deels vanuit het gezichtspunt van een vrouw die door haar man levend begraven is!), weerhoudt iamthemorning er niet van volop te variëren in instrumentatie (veel of weinig) en speelsheid (tinkelende pianoklanken) of bombast (donderende pianoakkoorden).
Opener Freak Show is een lekkere progrocksong, terwijl Six Feet begint als een soort pianoballad om halverwege ineens uit te pakken met enorme instrumentatie. Ghost Of A Story hangt zelfs tegen een popsong aan – zij het op zijn iamthemornings -, wat hier erg goed werkt. In Lilies doet het pianowerk klassieker aan dan waar ook op het album, terwijl Salute muzikaal bijna vrolijk te noemen is. Het afsluitende titelnummer is een nummer dat je iemand zou kunnen lasten beluisteren als voorbeeld hoe iamthemorning nu eigenlijk klinkt: mid-tempo, met vooral piano en emotioneel geladen zang.
iamthemorning weet zijn unieke geluid moeiteloos vast te houden en slaagt er op dit album in de verre van vrolijke thematiek te serveren op een wijze die prima te verteren is. The Bell heeft precies de goede balans gevonden en iamthemorning heeft daarmee een album afgeleverd dat niet alleen knap gemaakt en thematisch indrukwekkend is, maar ook lekker om te beluisteren. En daar begint het mee.
iamthemorning Bandcamppagina