Het nieuwe album van Iced Earth heet Incorruptible. Dat moet je niet vertalen als niet-omkoopbaar, maar eerder als onbuigbaar of niet-van-een-voornemen-af-te-brengen. Dat het album opgenomen en uitgebracht werd, mag inderdaad een hele prestatie genoemd worden. De laatste tour van Iced Earth werd halverwege afgebroken wegens nekklachten van Jan Schaffer, voorts waren er problemen met het management, de gebruikelijke personeelswissels en werd het vorige album, Dystopia, veelal als wisselvallig beoordeeld.
Daarbovenop zeult Iced Earth een geschiedenis mee van reeds elf albums en een loopbaan van meer dan 30 jaar. Dat maakt dat een groot deel van hun publiek enkel naar hun shows komt om de klassiekers te horen, terwijl ze geen bal geven om het nieuwere werk. Met datzelfde luxeprobleem kampen ook nog bands als U2, de Rolling Stones, Iron Maiden of AC/DC. Niet elk van die bands slaagt er telkens in om de relevantie van zijn nieuwe werk te staven met materiaal dat nog beter is dan het oude werk. Soms ligt de lat van de geschiedenis zo hoog dat nieuw materiaal, hoe fantastisch het ook is, er nooit over geraakt. Iced Earth gaat met Incorruptible toch vlot over die lat. Maar of dit album inderdaad een klassieker wordt, zal afhangen van de fans.
Dat Iced Earth zo’n sterk album aflevert komt in de eerste plaats door het vormpeil van de band. Opperhoofd Jon Schaffer stond door alle eerder aangehaalde problemen op scherp, maar hield het hoofd koel. Liever dan alle ellende van zich af te schrijven in een gitzwart album, wachtte hij tot de zon weer door de wolken kwam en pende dan een vrolijker, hoopvol album bij elkaar. Ook de rest van de ploeg stond op scherp. Zanger Stu Block en bassist Luke Appleton zijn inmiddels vertrouwde namen in het Iced Earth-kamp, maar de echte uitblinkers op Incorruptible zijn de opnieuw aan boord gehesen drummer Brent Smedley en de nieuwe gitarist Jake Dreyer. Die laatste mag gerust een jonkie genoemd worden. Iced Earth stond al 8 jaar op de podia toen hij nog maar geboren werd. Maar het verse bloed door de aderen van Iced Earth missen hun uitwerking niet. De band klinkt vinniger en agressiever dan ooit. Dreyer was eerder aan de slag bij Jag Panzer, Kobra And The Lotus en White Wizzard.
Zo zijn we bij de muziek aanbeland. Op dit twaalfde album voegt Iced Earth op een aantal songs een flinke scheut agressiviteit toe aan hun klassieke recept. Maar evengoed staan er een paar tracks op die perfect inwisselbaar zijn met die van de mindere albums uit hun discografie. Dat zijn dan nog steeds perfect gebrachte, mooi opgebouwde powerballads en mid-tempo-nummers waar sommige andere bands een arm en een been voor zouden geven, maar in de geschiedenis van Iced Earth zijn ze toch eerder herhaling dan dat ze nog iets toevoegen. Of je kan ze ook beschouwen als behorend tot het DNA van de band. Het is maar hoe je het wil bekijken.
Opener Great Heathen Army start met dreigende drums en een salvo van nieuwkomer Dreyer. Uit deze song blijkt meteen Schaffer’s honger om gehoord te worden, een sense of urgency. En je weet onmiddellijk: klassieke heavy metal heeft vandaag nog zin.
Black Flag is een piratensong, maar dan eerder in de richting van Running Wild en niet Alestorm. Voorts zijn alle Iced Eartk-elementen aanwezig: mooie melodielijnen en meevolgbare cleane vocals. Het aantal hoge uithalen van Stu Block blijft beperkt.
Raven Wing start als een slow, kent onderweg een paar agressievere stukken en vervelt dan opnieuw tot iets wat van de Scorpions had kunnen zijn. The Veil is dan weer helemaal een mid-temponummer met muzikaal en tekstueel weinig vlees aan het been. De knappe gitaarsolo maakt evenwel nog wat goed.
Het agressievere en up-tempo Seven Headed Whore toont dat Iced Earth in deze opstelling een flink stel ballen heeft. Knap drumwerk, veel power en bijtend, ook in de zang. Ook The Relic (Part 1) bulkt, na de prachtige akoestische intro, van de power. Dit is meer in de richting van prog-rock, maar toch blijft het onbetwistbaar Iced Earth. Met Ghost Dance (Awaken The Ancestors) zet de band je een beetje op het verkeerde been. Met de titel en de intro denk je dat Iced Earth de richting van folk en pagan opgaat, maar al snel komen de pompende baslijnen, de krijsende gitaren en de strakke drumritmes.
Brothers en Defiance zijn dan weer heel voorspelbaar en klassiek. Een beetje zoals de eerder aangehaalde songs waar Iced Earth een patent op heeft.
Het afsluitende Clear The Way maakt die twee halve missers ruimschoots goed. Deze song over de Ierse brigade bij de slag om Freericksburg lag al een hele tijd op het schap bij Jon Schaffer. Het publiek mag dankbaar zijn dan dit materiaal zo lang heeft kunnen rijpen, want het resultaat is een episch verhaal en ruim 9 minuten muziek om duimen en vingers bij af te likken.
Incorruptible is niet over de hele lijn super, maar minstens de helft van de songs op dit album zijn muzikaal uitschieters. De andere helft is gewoon heel degelijke heavy metal. Voor een band op die leeftijd is dit een uitstekend rapport. Iced Earth heeft er weer een paar klassiekers bij en is nog helemaal niet klaar voor het pensioen.
https://www.youtube.com/watch?v=Sneo7yuIYFo
Iced Earth – Incorruptible
499