Ignite – A War Against You

De eerste indruk maak je maar één keer. Zo ook Ignite die mij met A War Against You laten kennismaken met de band. Het beeld dat ik bij de energieke muziek krijg zijn een stel jonge honden die in de stream van bijvoorbeeld Papa Roach dertien nummers op een album hebben geperst. Mijn mond valt dan ook open van verbazing als ik erachter kom dat deze Zuid-Californische band al twee decennia meedraait. Sinds het vorige album Our Darkest Days verscheen, zijn we wel ruim negen jaar verder (uitgezonderd van het livealbum naar aanleiding van de tour).
In de tussentijd zijn de vijf leden van de band bijzonder productief geweest in andere projecten. Zanger Zoli Teglas nam bijvoorbeeld, als wellicht meest herkenbare project, de zang bij Pennywise voor zijn rekening. Door deze ruime ervaring die de leden van Ignite opdeden, laaide het vuur in hen allen hemelshoog op. Tijdens het schrijfproces was er de chemie maar kregen ze de nummers niet geheel de richting op die zij voor ogen hadden, totdat ze besloten dat de nummers hun eigen richting maar moesten volgen. Het resultaat heet A War Against You en is geproduceerd door Cameron Webb (o.a. Motörhead). Vanaf de eerste noot is het genieten van het geluid van de band. Het is opzwepend, heeft energie en klinkt lekker in het gehoor. Daarbij is het tekstueel niet zomaar een niemendalletje. De band heeft echt een boodschap die zij verspreiden waarbij Teglas zijn afkomst (in Alive en Work), het immigrantenprobleem (The Suffering) en oorlog (Oh No Not Again) centraal zet. En dat alles in strakke rocknummers. Luister daarvoor onder meer naar This Is A War, waarin een strak en stevig gitaargeluid de basis vormt voor een fraaie meezinger. In Oh No Not Again is het leuk om de bas en de drums prominent aan het begin van het nummer te horen. Dat bouwt al wat op voor mij. Het drumwerk van Craig Anderson is trouwens toch heerlijk om naar te luisteren, zeker in het uiterst uptempo The Suffering en het opzwepende en meest heftige You Lie. Halverwege het album lijkt de band wat in te zakken met erg eenvoudig aandoende nummers als Rise Up en Where I’m From. Daar neigt het naar mijn mening iets teveel naar poppyrock. Gelukkig is dit van korte duur en weet de band in de laatste vijf nummers nog flink te knallen.
Ignite heeft me positief verrast. Allereerst door de zeer aanstekelijke, stevige (pop)rock die gezegend is met de nodige punkinvloeden en in mijn rijtje van Papa Roach geplaatst mag worden. Daarnaast vind ik het bijzonder aantrekkelijk wanneer bands een boodschap hebben die ze uitdragen en dat lukt Ignite heel goed. Het ademt kritiek, maar ook positiviteit en dat alles in opzwepende en temponummers die live ook hun waarde zullen behouden.