De Noorse Vegard Sverre Tveitan, beter bekend als Ihsahn, mag gerust een fenomeen binnen de extreme metal genoemd worden. Waar bijna elke black metal liefhebber met gepaste eerbied praat over het baanbrekende werk dat hij met Emperor afgeleverd heeft, is hij toch ook al jaren een gevestigde naam in de progressieve wereld dankzij zijn solowerk. Binnenkort komt alweer zijn achtste soloplaat uit, die voor de gelegenheid simpelweg Ihsahn als titel meekreeg.
Ihsahn koos ervoor om op dit album de kern van zijn muzikale achtergrond uit te diepen. Aan de ene kant zijn liefde voor black en extreme metal, aan de andere kant die voor klassieke muziek en soundtracks. Vanaf de intro en opener The Promethean laten beide kanten van de muziek zich in vol ornaat zien. Een heerlijk krachtige en kenmerkende ijzige stem krijst over progressieve riffs en een orkestrale deken van filmische bombast heen. De screams worden smaakvol afgewisseld met kristalheldere cleane zang. De muziek is gelaagd, uitdagend en verhalend, waarbij de soundtrack-achtige orkestratie enorm veel diepgang brengt.
Niet gek, want deze orkestratie is geschreven om ook volledig op zichzelfstaand beluisterd te kunnen worden. Het album wordt namelijk naast de volledige “metal” versie ook als symfonisch werkstuk uitgebracht. Luisterend naar de symfonische versie valt pas echt op hoe ontzettend sterk de composities zijn. Het luistert weg als een soundtrack die niet zou misstaan in een Disney film of Hollywood productie. Strijkers, blazers, percussie; een en ander is ontzettend knap gecomponeerd en verdient een diepe buiging.
Pilmgrimage To Oblivion biedt een meer blackened geluid en is een zeer sterke epiek waarin meer dan één knipoog naar Emperor gegeven wordt. Het zeer bombastische Twice Born heeft een Arabisch tintje en is op een geheel eigen wijze ontzettend catchy. A Taste of the Ambrosia laat dan weer een bepaalde melancholie horen die ongevraagd (maar op zeer prettige wijze) aan James Bond doet denken voordat het een prachtige theatrale climax bereikt.
Uit alles op dit album blijkt de genialiteit van dhr. Tveitan. Buiten zijn altijd smaakvolle vocalen en instrumentale kunnen bewijst hij nog maar eens wat een begenadigd componist hij is. De muziek zit bomvol muzikale slimmigheden, vernuftige overgangen, ritmische hoogstandjes (luister maar eens naar het meesterlijke tussenstuk van Blood Trails to Love) en doordachte melodieën. De speelsheid waarmee er omgegaan wordt met wisselingen in sfeer, toonschalen en tempo is een genot voor de oren. Dit is progressieve extreme metal in optima forma, getuige ook het Opethiaanse Hubris and Blue Devils of het mystieke The Distance Between Us. Afsluiter At the Heart of All Things Broken bouwt op geniale wijze de spanning op waarbij met aanzwellende hoorns en violen een constante hard-zacht dynamiek wordt verwezenlijkt; een emotionele reis van ruim negen minuten die je ademloos achterlaat.
Ook de productie verdient lof. Alle instrumenten hebben hun eigen plek in de mix en de zang ligt er prettig op zonder te overheersen. Een en ander klinkt warm en tegelijkertijd kraakhelder. Een zeer indrukwekkend staaltje produceren, zeker gezien het feit dat er muzikaal ontzettend veel gebeurt.
Het is misschien een dooddoener, maar dit album is veel meer dan een collectie liedjes; het is een belevenis. Ihsahn weet hier een nagenoeg perfecte balans te vinden tussen extreem zwartgeblakerd metaal, uitdagende en meeslepende prog en epische filmmuziek. Dit alles is samengesmolten in een ijzersterk geheel dat geen moment verveelt. Een masterclass in compositie en een van de meest betoverende releases uit de indrukwekkende loopbaan van deze Noorse geweldenaar.