Ill Nino – Effenaar (Eindhoven) 28/03/2013

Het is bijna exact 2 jaar geleden dat de heren van Ill Nino voor de laatste keer in de Effenaar stonden. In 2012 hebben de heren hun zesde album Epidemia uitgebracht, en een tour hoort er dan natuurlijk bij. De Effenaar wordt traditiegetrouw weer in het tourschema opgenomen, en op deze winterse dag op het einde van maart verzamelen de vele metalheads zich al vroeg voor de deuren van de Eindhovense poptempel. Want net als laatste keer wordt er voor een avondvullend programma gezorgd: niet minder dan 3 support acts zullen er optreden. Het programma op de facebook pagina van het evenement laat een schema zien met een ombouwtijd van ongeveer een kwartier tussen de bands: een maximale hoeveelheid muziek is te verwachten. Zou het allemaal echt de moeite waard zijn? Feit bij binnenkomst is dat gordijnen het achterste gedeelte van de Effenaar afsluiten: van uitverkocht is geen sprake en zo te zien verwacht men ook niet al te veel meer van de kassaverkoop..
Als de zaal om stipt 19:30 uur opengaat en opener van de avond Fhobi om 19:40 begint, is het niet meer dan logisch dat er dan slechts een handjevol mensen aanwezig zijn. Met een kleine kern van barhangers neemt het overgrote deel toch plek aan de barrier voor het podium als dit Zuid Amerikaanse crossover kwartet opkomt. Blikvanger van het viertal, waarvan de naam een afkorting is van Feos Hijos O Buenos Inmortales, is de bassist die met een 6-snarig instrument het podium opkomt: show gimmick of zou hij er echt het maximale uit weten te persen?
Al snel wordt duidelijk dat hij de muzikale blikvanger van de band is: het is meer standaard dan uitzondering dat hij bassist en gitarist tegelijkertijd is, afwisselend slappend en gewoon spelend is hij een muzikale kameleon die er door zijn veelzijdige en dominante speelwijze voor een groot gedeelte debet aan is dat het korte optreden van begin tot boeiend blijft. Uiteraard draait het niet om hem alleen: bijgestaan door een prima spelende band krijgen we een voorproefje wat redelijk in het verlengde van de headliner van vanavond ligt, alleen dan zonder de percussie. De flink vol getatoeëerde zanger is er niet vies van om met regelmaat het publiek bij de show te betrekken, en al met al begint de avond bijzonder aangenaam verassend.
Zonder poespas of enige vorm van intro begint het Oostenrijkse Devastating Enemy aan de set, en weet eigenlijk al in de eerste seconden te overtuigen met een waanzinnig energieke opening. Onderdeel van deze strakke opening is het retestrakke drumwerk, wat ook tijdens de rest van het optreden voor een zeer solide basis van de nummers zal blijven zorgen. Daarnaast blijkt dat deze drummer een soort van reincarnatie van “Animal” is: stokjes vliegen door de lucht, haren wapperen afwisselend links- en dan rechtsom, ja hij zelfs aan het poseren voor de de fotografen!
Muzikaal gezien roept de band herinneringen op aan bijv. Gojira, Fear Factory en Sybreed. Er wordt geen noot gemist, en de energieke pogingen van de zanger om het publiek los te krijgen beginnen naarmate het optreden vordert gelukkig eindelijk hun vruchten af te werpen: in de intussen steeds voller lopende Effenaar is eindelijk een moshpit waar te nemen. Muzikaal gezien denk ik dat ik mijn verassing van de avond intussen al gehad heb: dit optreden zal me voorlopig nog wel even bij blijven, da’s zeker als na een kleine drie kwartier het kwartet weer richting kleedkamer gaat.
Na deze 2 last minute aangekondige support acts is het de beurt aan het Hongaarse Ektomorf. Het snelle en strakke geluid van de voorgaande band maakt plaats voor een lompe en zware sound die als een wall of sound over de bezoekers heen dendert, en die respect afdwingt door de impact. Na een aantal nummers verandert i.i.g. bij mij dit respect in een soort van verveling: na een kwartiertje weet ik eigenlijk niet meer of ik nou nog steeds naar het eerste nummer aan het luisteren ben of dat ik intussen een heel album heb gehad: er ontbreekt duidelijk variatie. Of mijn mening door het publiek gedeeld wordt weet ik niet, maar feit is dat de greep van de band verloren gaat: op de oproepen tot participatie van de zanger wordt steeds laffer gereageerd, en slechts een klein gedeelte van de aanwezigen blijft als een die-hard doorstuiteren…
Richting het einde komt de band met de laatste 3 nummers in een stroomversnelling, waardoor de greep weer verbeterd. Helaas kan deze finale mijn oordeel niet meer over een totaal andere boeg gooien. Het is geen slecht optreden. Allesbehalve: wat de band doet, doen ze gewoon goed. Maar na een tijdje heb je ‘t eigenlijk wel gehoord en wordt een beetje eentonig.
Still hate me is het nummer waarmee Ill Nino na een korte intro begint. Duidelijk is dat de geluidstechnicus intussen het master schuifje wat verder open gezet heeft: deze Amerikanen mogen meer decibellen produceren dan hun voorgangers. Niet alleen het volume staat harder, ook het (sub)laag is verder open gezet, en de ritmesectie die bestaat uit drums en percussie vaart hier duidelijk wel bij: imponerend is het juiste woord als het nummer uitsterft…
Als het optreden vordert en er een paar nummers gespeeld zijn, is de eerste indruk over en begint de kritische blik op het optreden steeds meer de boventoon te voeren. En helaas moet ik constateren dat wanneer ik dit optreden vergelijk met 2 jaar geleden, ik vanavond minder onder de indruk ben. Om te beginnen zijn er toch wel hooggespannen verwachtingen van nieuwe nummers, zeker gezien de wat stevigere koers wat hiermee ingeslagen is. Het is dan ook best wel jammer dat dit nieuwe album slechts met Eva en La Epidemia vertegenwoordigd is. Dat de eerste twee albums goed vertegenwoordigd zijn, compenseert dit maar ten dele.
Daarnaast lijkt het alsof de band wat meer moeite heeft om het publiek op gang te krijgen en vooral te houden: de dampende massa van 1000 man twee jaar geleden is nu ongeveer gehalveerd en heeft met regelmaat een duwtje in de rug nodig. Toch weet de band mij te overtuigen met het optreden van ruim anderhalf uur ondanks wat missers van zanger Cristian en een drumsolo waar eigenlijk niet zo heel veel eer aan te behalen is. Feilloos: nee. De moeite waard: dat zeker!
Setlist Ill Nino: intro – still hate me – god save us – te amo – this is war – I am loco – corazone of mine – eva – la epidemia – when it cuts – what comes around – lifeless life – alibi of tyrants – how can I live – liar
Fhobi – Effenaar (Eindhoven) 28/03/2013
[AFG_gallery id=’49’]
Devastating Enemy – Effenaar (Eindhoven) 28/03/2013
[AFG_gallery id=’50’]
Ektomorf – Effenaar (Eindhoven) 28/03/2013
[AFG_gallery id=’51’]
Ill Nino – Effenaar (Eindhoven) 28/03/2013
[AFG_gallery id=’52’]